نسخه چاپی
ارسال به دوستان
هر دردی که در جامعه وجود دارد تا آن درد را مسئولان نچشند راه حلی برای آن پیدا نمی‌شود و درد فوق تسکین نمی‌یابد.
هر دردی که در جامعه وجود دارد تا آن درد را مسئولان نچشند راه حلی برای آن پیدا نمی‌شود و درد فوق تسکین نمی‌یابد.
چندی پیش در جلسه‌ای که اهالی ارشد رسانه‌ها مهمان یک مقام بودند وقتی سخن به فشارهای معیشتی رسید و تاثیر تحریم‌ها طرح شد آن مقام استدلال‌های منطقی وصحیحی آورد که سقف نرمش جمهوری اسلامی در قبال غرب و آمریکا در برجام دیده و انجام شده اما باز هم راهگشا نبوده و در نهایت رئیس جمهور وقت ایالات متحده با یک امضای ناقابل توافقی که سال‌ها برای آن زحمت کشیده شده بود را هوا کرد و به عبارتی اجازه نداد مردم طعم کاهش تحریم‌های ظالمانه را بچشند.مقام مذکور از حضار خواست پاسخ دهند اگر تصمیم گیر بودند تا کجا عقب نشینی می‌کردند؟فی المثل اگر در یک اشل کوچک خانواده‌ای متخاصم و حاشیه ساز به خانواده شان فشار می‌آورد و ادعاهای عجیبی را مطرح می‌نمود بزرگ خانواده تا کجا حاضر بود کوتاه بیاید تا منافع و آرامش خانواده حفظ شود؟بهرحال همانطور که بر مدارا با دشمن توصیه شده بر احترام به شان نیز تاکید شده است.آری؛مشخصا مرز میان این دو حساس است و حتما دیدگاه‌های مختلفی درباره آن وجود دارد.
به هر روی،این استدلال منطقی در راستای تقدیس مقاومت دربرابر زیاده خواهی‌های غرب با استدلال منطقی‌تر یکی از همکاران مواجه شد.وی استدلال کرد تاکید بر مقاومت دو جنبه دارد.ممکن است کسی بر مقاومت تاکید کند که عضو هیئت مدیره چندین شرکت و نهاد دولتی وخصوصی است و جمعا ماه به ماه حقوق 100 میلیونی به جیب مبارک می‌زند و این احتمال هم وجود دارد به کسی توصیه شود که مقاومت کند که حقوق ماهیانه‌اش به زحمت در ماه به 4 میلیون تومان می‌رسد(خط فقر 11 میلیون تومان است).حال سوال این است:آیا مقاومت برای این دو یک طعم و مزه را دارد؟حتما خیر.
این مقدمه را نقل کردم تا برسم به مشکل دارو.نمی دانم کدامیک از خواننده‌ها و همراهان این روزها گذرشان به داروخانه‌ها افتاده است.آنها که تجربه کرده‌اند می‌دانند داروهای ساده و پیش پا افتاده نیز بعضا کمیاب و حتی نایاب شده اند!دقت بفرمایید لطفا؛در مورد داروهای خاص سخن نمی‌گویم بلکه در مورد داروهای دیابتی و گوارشی ساده چنین ادعایی را مطرح می‌کنم.البته من از خیر گرانی عجیب دارو وناکارآمدی بیمه‌ها می‌گذرم اما بد نیست مسئولان بدانند این داروها با جان مردم پیوند خورده و دیگر مرغ و گوشت و حتی میوه نیست که رامبد جوانِ «شکم سیر» را علم کنند که مردم نخرند و نخورند!قرصی اگر مصرف نشود فشار خون بالا می‌رود و بیمار سکته می‌کند.و یا قرصی اگر مصرف نشود قند خون بالا می‌رود و بیمار برای همیشه به کما می‌رود.و قس علیهذا!
من بی‌رحم نیستم که بگویم‌ای کاش مسئولان درگیر بیمارستان‌ها و داروخانه‌ها شوند تا بدانند در کف جامعه
چه خبر است. ولی این را هم بدانید تا چنین فاصله‌ای میان مردم و مسئولان است آنان نمی‌فهمند چقدر طعم مقاومت برای آنها شیرین است و برای مردم تلخ و گزنده.
ما حتما و یقینا حامی و پشتیبان استقلال و عزت مملکت‌مان هستیم. همچنین معتقدیم تحریم‌های آمریکا ظالمانه است و مقاومت دربرابر آن لازم است چراکه شرایط فعلی افغانستان پیش روی مان است.بیگانه آمد،خراب کرد و رفت. لیکن مقاومت به گونه‌ای باشد که عزت مان در برابر پدرمان، مادرمان، فرزندمان و خانواده مان نیز دچار خدشه نشود.
همین!
چندی پیش در جلسه‌ای که اهالی ارشد رسانه‌ها مهمان یک مقام بودند وقتی سخن به فشارهای معیشتی رسید و تاثیر تحریم‌ها طرح شد آن مقام استدلال‌های منطقی وصحیحی آورد که سقف نرمش جمهوری اسلامی در قبال غرب و آمریکا در برجام دیده و انجام شده اما باز هم راهگشا نبوده و در نهایت رئیس جمهور وقت ایالات متحده با یک امضای ناقابل توافقی که سال‌ها برای آن زحمت کشیده شده بود را هوا کرد و به عبارتی اجازه نداد مردم طعم کاهش تحریم‌های ظالمانه را بچشند.مقام مذکور از حضار خواست پاسخ دهند اگر تصمیم گیر بودند تا کجا عقب نشینی می‌کردند؟فی المثل اگر در یک اشل کوچک خانواده‌ای متخاصم و حاشیه ساز به خانواده شان فشار می‌آورد و ادعاهای عجیبی را مطرح می‌نمود بزرگ خانواده تا کجا حاضر بود کوتاه بیاید تا منافع و آرامش خانواده حفظ شود؟بهرحال همانطور که بر مدارا با دشمن توصیه شده بر احترام به شان نیز تاکید شده است.آری؛مشخصا مرز میان این دو حساس است و حتما دیدگاه‌های مختلفی درباره آن وجود دارد.
به هر روی،این استدلال منطقی در راستای تقدیس مقاومت دربرابر زیاده خواهی‌های غرب با استدلال منطقی‌تر یکی از همکاران مواجه شد.وی استدلال کرد تاکید بر مقاومت دو جنبه دارد.ممکن است کسی بر مقاومت تاکید کند که عضو هیئت مدیره چندین شرکت و نهاد دولتی وخصوصی است و جمعا ماه به ماه حقوق 100 میلیونی به جیب مبارک می‌زند و این احتمال هم وجود دارد به کسی توصیه شود که مقاومت کند که حقوق ماهیانه‌اش به زحمت در ماه به 4 میلیون تومان می‌رسد(خط فقر 11 میلیون تومان است).حال سوال این است:آیا مقاومت برای این دو یک طعم و مزه را دارد؟حتما خیر.
این مقدمه را نقل کردم تا برسم به مشکل دارو.نمی دانم کدامیک از خواننده‌ها و همراهان این روزها گذرشان به داروخانه‌ها افتاده است.آنها که تجربه کرده‌اند می‌دانند داروهای ساده و پیش پا افتاده نیز بعضا کمیاب و حتی نایاب شده اند!دقت بفرمایید لطفا؛در مورد داروهای خاص سخن نمی‌گویم بلکه در مورد داروهای دیابتی و گوارشی ساده چنین ادعایی را مطرح می‌کنم.البته من از خیر گرانی عجیب دارو وناکارآمدی بیمه‌ها می‌گذرم اما بد نیست مسئولان بدانند این داروها با جان مردم پیوند خورده و دیگر مرغ و گوشت و حتی میوه نیست که رامبد جوانِ «شکم سیر» را علم کنند که مردم نخرند و نخورند!قرصی اگر مصرف نشود فشار خون بالا می‌رود و بیمار سکته می‌کند.و یا قرصی اگر مصرف نشود قند خون بالا می‌رود و بیمار برای همیشه به کما می‌رود.و قس علیهذا!
من بی‌رحم نیستم که بگویم‌ای کاش مسئولان درگیر بیمارستان‌ها و داروخانه‌ها شوند تا بدانند در کف جامعه
چه خبر است. ولی این را هم بدانید تا چنین فاصله‌ای میان مردم و مسئولان است آنان نمی‌فهمند چقدر طعم مقاومت برای آنها شیرین است و برای مردم تلخ و گزنده.
ما حتما و یقینا حامی و پشتیبان استقلال و عزت مملکت‌مان هستیم. همچنین معتقدیم تحریم‌های آمریکا ظالمانه است و مقاومت دربرابر آن لازم است چراکه شرایط فعلی افغانستان پیش روی مان است.بیگانه آمد،خراب کرد و رفت. لیکن مقاومت به گونه‌ای باشد که عزت مان در برابر پدرمان، مادرمان، فرزندمان و خانواده مان نیز دچار خدشه نشود.
همین!
نظر شما
آخرین اخبار
