نسخه چاپی
ارسال به دوستان
«سلام رفقا! اگر شما این ویدئو را می‌بینید [باید بگویم] دیشب چند اتفاق بد افتاد... ما باید قوی باشیم، مامان من تو را از صمیم قلب دوست دارم... خداحافظ دوستان!»
اینها بخشی از دیالوگ‌های «آلن جانسون» یکی از فرماندهان پایگاه عینالاسد آمریکا خطاب به اعضای خانواده‌اش در شب حمله موشکی ایران به این پایگاه بود که برای نخستین‌بار در برنامه‌ای که شبکه سیبیاس با موضوع این حمله تولید کرده پخش شد. به گزارش «وطن‌امروز»، مستندی که اخیرا از شبکه سیبیاس آمریکا پخش شد را می‌توان مهم‌ترین روایت آمریکایی‌ها از حمله موشکی ایران به پایگاه عینالاسد در دی‌ماه سال گذشته پس از شهادت شهید حاج‌‌قاسم سلیمانی دانست؛ حمله‌ای که در ابتدای این برنامه از آن به عنوان «بزرگ‌ترین حمله موشک‌های بالستیک علیه آمریکایی‌ها در طول تاریخ» یاد می‌شود و پس از آن برخی فرماندهان و نیروهای حاضر در محل پایگاه به بیان مشاهدات خود از این حمله و ترسی که تمام نیروهای آمریکایی را فراگرفته بود، می‌پردازند. در این برنامه که به تصاویر پهپادی منتشرنشده‌ای از کلاهک‌هایی که به سمت عینالاسد روانه شدند، دست یافته است، یکی از فرماندهان نظامی آمریکایی در توصیف حمله موشکی ایران گفته است «شبیه یک قطار باری است که از کنار شما عبور می‌کند». ژنرال مک‌کنزی، فرمانده نیروهای تروریستی فرماندهی مرکزی آمریکا (سنتکام) در این گزارش به خبرنگار سیبیاس در توصیف حمله تلافی‌جویانه ایران می‌گوید: ما گزارش‌های اطلاعاتی را مشاهده کردیم مبنی بر اینکه شاید ظرف چند ساعت، شاید چند روز و احتمالا به چند هفته نخواهد کشید که سیلی از حملات مختلف علیه نیروهای‌مان در عراق، سفارتخانه ما و دیگر پایگاه‌های ما در آنجا در پیش خواهد بود. مک‌کنزی سپس ادامه داد: زمانی که سازمان‌های اطلاعاتی آمریکا پی بردند ایران در حال آماده‌سازی حمله موشکی است، زمان کافی برای تخلیه یکهزار نظامی آمریکایی و ۵۰ هواپیما از پایگاه عینالاسد وجود داشت. فرمانده نیروهای تروریست سنتکام درباره دقت موشک‌های ایرانی و شدت حمله ایران به پایگاه عینالاسد اینگونه توضیح داد: در صورتی که پایگاه تخلیه نمی‌شد فکر می‌کنم احتمالا ۲۰ یا ۳۰ هواپیما را از دست می‌دادیم و ۱۰۰ تا ۱۵۰ پرسنل (آمریکا) را از دست داده بودیم. اگر آمریکایی‌ها مرده بودند، قصد داشتیم انتقام بگیریم. مک‌کنزی در ادامه با اشاره به دقت موشک‌های شلیک‌شده ایرانی گفت: حمله‌ای بود که قطعا مشابه آن را هرگز مشاهده یا تجربه نکرده بودیم، موشک‌ها دقیق بودند. آنها کاملا به همان جایی که می‌خواستند، برخورد کردند. سرهنگ دوم تیم گارلند، فرمانده یک گردان ارتش در عینالاسد نیز در پاسخ به این سوال که آیا این پایگاه از دفاع در برابر موشک‌های بالستیک برخوردار بوده است، گفت: نه این تهدیدی بی‌سابقه بود. من فکر نمی‌کنم هرگز برای رخ دادن چنین حمله‌ای محاسبه‌ای شده باشد، بنابراین توانایی جلوگیری از حمله موشک بالستیکی وجود نداشت. آلن جانسون از دیگر فرماندهان آمریکایی عینالاسد نیز در گفت‌وگو با خبرنگار سیبیاس با یادآوری اتفاقاتی که در شب حمله موشکی ایران افتاده بود، گفت: افسر اطلاعاتی مرا کنار کشید و گفت: من خبرهای بدی برای شما دارم، ما اطلاعات داریم که ایران در حال سوخت‌رسانی به 27 موشک بالستیک میان‌برد است و هدف آنها تسطیح این پایگاه است و ممکن است زنده نمانیم. جانسون در توصیف لحظه اصابت موشک‌ها اظهار داشت: ما شروع به پایین رفتن (از پناهگاه‌های زیرزمینی) کردیم که شاید حدود ۱۳۵ متر بود، یک‌سوم راه را رفته بودیم که صدای مهیبی آمد و بعد شنیده شد «در حال آمدن است، در حال آمدن است، پناه بگیرید، پناه بگیرید، پناه بگیرید». به‌اندازه یک زمین فوتبال دیگر مانده بود که باید می‌دویدم. نمی‌دانستیم موشک بعدی چه زمانی قرار است برخورد کند. این فرمانده نظامی آمریکایی در ادامه گفت: حدود ۴۰ نفر به صورت فشرده در پناهگاهی که فقط برای محافظت از ۱۰ نفر در مقابل حملات بسیار کوچک‌تر طراحی شده بود، قرار گرفته بودند. حتی واژگان هم نمی‌‌توانند انرژی آزادشده این موشک‌ها را توصیف کنند. در حالی که هر موشک حامل کلاهکی بالغ بر 1000پوند بود، پناهگاه‌های ما برای کلاهک‌های 60 پوندی ایمن بود. بوی آمونیاک و طعم گردوخاک تمام پناهگاه را پر کرده و دندان‌های‌مان را پوشانده بود. جانسون در ادامه با تأکید بر آنکه شب حمله ایران به عینالاسد را فراموش نمی‌کند، گفت هنوز سردرد دارد و صداهایی در گوش خود احساس می‌کند و کابوس دارد. وی با توضیح اینکه نمی‌داند چطور از این حمله جان به در برده، ادامه می‌دهد: شانس! زیرا واقعا هیچ‌کس نباید از چنین چیزی زنده بیرون می‌آمد. نزدیک بودن مرگ مساله‌ای بود که از زبان سرهنگ دوم استاکی کلمن نیز در این برنامه تکرار شد و او نیز در توصیف حالات روحی و روانی‌اش در شب حمله موشکی ایران گفت: حقیقت صادقانه این است که من فکر نمی‌کردم زنده بمانیم. بهترین پناهگاه‌های ما پناهگاه‌هایی برای حمله هوایی بود که در زمان صدام ساخته شده بود اما به تعداد کافی نبود.
نظر شما
آخرین اخبار
