به دوران بازآفرینی می‌رسیم؟

این سخن نزدیک به صواب است.روحانی که آمد کم کم برجام نیز شکل گرفت و ایران توانست در دو حوزه اقتصاد و سیاست خارجی تنفس کند.هر ناظر منصفی نیز می‌تواند بر این موضوع صحه بگذارد.در اقتصاد، ایران پس از

مدت‌ها توانست رشد اقتصادی خوبی را تجربه کند و نرخ تورم تک رقمی شود.اوضاع اقتصادی ایده آل نبود ولی رو به بهبود به نظر می‌رسید.ضمن آنکه تیم اقتصادی دولت قبل نیز عملکرد مناسب‌تری داشت.از جمله وزیر اقتصاد آن یعنی طیب نیا.در سیاست خارجی نیز ما توانستیم رابطه خود را با بیشتر کشورهای توسعه یافته بهبود بخشیم و از قبل آن منافع مان را تامین کنیم.

دوره‌ای که روحانی از آن به عنوان دوره جنگ یاد می‌کند از زمانی آغاز شد که ساکن کاخ سفید، دیوانه‌ای به نام ترامپ شد.از اینجا بود که حسن روحانی بسان پدر خانواده‌ای شد که بیکار شده و درآمد ندارد و خانواده با چشم خود می‌بیند شرایط مالی و اقتصادی نامناسب است.پدر خانواده در چنین شرایطی قطعا از سوی خانواده تحت فشار قرار می‌گیرد که در مورد روحانی نیز همین هم شد.رئیس جمهور البته اینجا کامل و رسا سخن نمی‌گوید.زیرا در کنار فشار تحریم،فشار مدیران بی‌سواد و ناآگاه نیز مزید برعلت شد تا فشارها سنگین‌تر شود.

بخش آخر که روحانی بر روی آن دست گذاشته دوران بازآفرینی است.رئیس جمهور اینجا مبهم سخن گفته زیرا به نظر می‌رسد این بخش به مسائل سیاست خارجی ارتباط زیادی دارد.موضع گیری‌های اخیر در تهران و آمریکا نشان می‌دهد به زودی شاهد اتفاق جدید نیستیم.هرچند یک موضوع در این میان وجود دارد و آن احتمال یک گشایش کوچک تحریمی از سوی کاخ سفید است.بسیاری از رسانه‌های آمریکایی از این رویداد در آینده نزدیک خبر داده اند.هر چند باید منتظر بود و دید آیا با این گشایش حداقلی ما به دوران بازآفرینی می‌رسیم؟فقط گذشت زمان به این سوال پاسخ می‌دهد.