رسانه ملی یا تریبون جناحی؟

 برخی از رسانه ها درگیر بازی های سیاسی شده و از رسالت واقعی خود دور مانده اند. نتیجه آنکه به جای شفافیت، توجیه عملکردهای اشتباه مسئولان یا لاپوشانی خطای آنان را در دستور کار قرار داده اند. بدتر اینکه پرداختن به حاشیه به جای متن، دامن زدن به خرافات، ضعف در انتخاب میهمان و کارشناس، ناتوانی در کنترل برنامه و بسیاری موارد دیگر از اعتبار رسانه به شدت کاسته است. البته با توجه به اینکه بر اساس قانون، احزاب، تشکل های صنفی و حتی شرکت ها می توانند رسانه داشته باشند، جهت گیری همسو با اهداف تعیین شده قابل توجیه است، اما فراموش نشود داستان رسانه ملی متفاوت است زیرا باید استقلال داشته باشد به نوعی که نظرات تمامی اقشار جامعه را به شرط آنکه علیه منافع ملی نباشد، تامین کند، رسالتی که گاهی اوقات در صداوسیمای جمهوری اسلامی فراموش می شود. برخی منتقدان عملکرد صدا و سیما که این رسانه ملی را تریبون یک جناح کشور می دانند معتقدند اشتباه های صداوسیما بارها جامعه را شوکه کرده و از تریبون رسانه ملی سخنانی دارای شبهه پخش می شود. شاهد مثال آنان نیز چند مورد است که از آنتن رسانه ملی پخش شده و حاشیه های بسیاری به وجود آورده است. از جمله این رویدادها می توان به نقل قول غسال آیت الله مصباح یزدی یا حکم قطع دست و پای منتقدان و مواردی متعددی از اظهارنظرهای جنجالی در خصوص قومیت ها و نحوه پوشش و لهجه خاص استان های کشور اشاره کرد که بیشتر سبب تفرقه می شود تا وحدت ملی!