چهره ارگ بم پس‌از 17 سال

تصویر زندگی در چشم‌‌های درخشان بم

گروه گزارش / اگر حالا می‌بودند لابد دو جوان رعنا بودند با پوست گندمگون و چشمانی درشت که درخشش نور را به طرز زیبایی منعکس می‌کرد. اصلاً خاصیت چشم‌های این مردم همین است.پسرها اما بزرگ نشدند؛ ماندند همان چند سالگی و تصویرشان بر کول پدر و نقش بسته در آیینه چشم‌هایی که تصاویر آن زلزله دهشتناک را از خاطر نمی‌برند. تصویر دو کودک مرده، نماد غم بم شد. غصه‌ای که 17 ساله شده اما قصه‌های آن شب، آن دم صبح، هزارساله‌اند انگار؛ هزاردرهزاردفتر. هرخانه، روایتی دارد و هر آوار، مرثیه‌گوی لحظاتی است که هزاران زندگی را در یک مرگ دسته جمعی خلاصه کرد. کدام زن در آن لحظه به صورت کودک شیرخواره‌اش در خواب چشم دوخته بود؟ کدام مرد از خواب برخاسته بود تا به دنبال رزق روزانه برود؟ کدام کودک خواب سرزمین‌های خیالی رنگارنگ را می‌دید؟

نمی‌دانم اگر آن روزها مثل امروز بود و این همه دسترسی به شبکه‌های اجتماعی، چطور می‌توانستیم دوام بیاوریم آن حجم اندوه را. همان وقت هم راحت نبود. نمی‌شد راحت نشست و به کارهای روزمره ادامه داد، غذا خورد و خوابید، معاشرت کرد و خندید و یاد آن کپه‌های خاک‌ خون‌آلود نیفتاد و دل‌خون نشد. آدم درهمان بدترین روزها هم اما دلش به امید خوش بود. به اینکه غبارغم اندکی برود و گرچه حال نه آنچنان که باید، که به قدر وسع خوب شود. چه کسی است که از آن روزها چهره پسربچه سه چهار ساله‌ را از یاد ببرد که با سر باندپیچی شده روی تخت بیمارستان نشسته بود و آثار درد، چهره کودکانه‌اش را درهم کشیده بود. وقتی چشمش به مجری برنامه کودک افتاد که برای روحیه دادن به بچه‌ها به بم رفته بود، با ذوق اسم مجری را فریاد زد و از ته دل خندید. صدای خنده آن کودک یعنی زندگی ادامه دارد. بم به زندگی ادامه داد. باز صدای خنده کودکان و هلهله شادی عروسی در آن شنیده شد. مادرها دوباره دست بچه‌هایشان را گرفتند و به پارک بردند. پدرها با بوی نان تازه به خانه بازگشتند و کودکان قد کشیدند و جوانان زیبا و رعنایی شدند. جوانانی با پوست طلایی و چشمان درشت که درخشش نور را به طرز زیبایی منعکس می‌کند.