نسخه چاپی
ارسال به دوستان
ماجرای «دردناکی» است که همه ی «ابرقدرت»ی آمریکا خلاصه شود در«دومنیکن» کشوری که خیلی‌ها هنوز نامِ آن را نیز نشنیده‌اند و دردناک تر، تلاش
همه جانبه ی حلقه ی «یهودی ـ صهیونیستی» برای نجات ترامپ از چنین مخمصه‌ای هولناک و ویران کننده!
ماجرای «دردناکی» است که
همه ی «ابرقدرت»ی آمریکا خلاصه شود در«دومنیکن» کشوری که خیلی‌ها هنوز نامِ
آن را نیز نشنیده‌اند و دردناک تر، تلاش همه جانبه ی حلقه ی «یهودی ـ صهیونیستی» برای نجات ترامپ از چنین مخمصه‌ای هولناک و ویران کننده!
به من باشد که می‌گویم؛ آمریکایی‌ها مثل روز برایشان روشن بود، فشار به کشورها برای ادامه «تحریم تسلیحاتی ایران» بی‌نتیجه است پس پیش دستانه، «شیخ زاید» و «امارات» را تحت فشار قرار دادند تا نگاه‌ها را از «شورای امنیت سازمان ملل» به جایی دورتر، یعنی«خاورمیانه» معطوف سازد.
ریز و درشت ماجرا به قدری فضاحت بار بوده که جهان با همه ی چنبره زدگی در «کروناویروس» و گرفتاری هایش نیز فهمید که «ابرقدرت» دانستن آمریکا، شوخی‌ای بیش نیست و من یادم می‌آید«جک استراو» در کتاب خاطراتش«کار کار انگلیسی‌ها است» نوشته بود:«نمی دانم چرا ایرانی ها، انگلیس را همچنان ابرقدرت می‌دانند.» و من همان موقع قصد داشتم بنویسم:«و من نمی‌دانم چرا وزیر امورخارجه اسبق انگلستان فکر می‌کند ما ایرانی ها، انگلستان را همچنان ابرقدرت می‌دانیم غافل از این که آمریکا را نیز ابرقدرت نمی‌دانیم! اصلاً انقلاب کردیم که ذهن‌های غبارآلود برخی‌ها را متوجه این مسئله کنیم که قیام یک ملت مظلوم و ستم کشیده یعنی پایان ابرقدرتی شرق و غرب!»
تا اینجای ماجرا، یک طرف ایران است که
40 و اندی سال زیر بی‌رحمانه ترین، ظالمانه‌ترین و سخت‌ترین تحریم ها، مقاومت کرده و طرف دیگر کشوری پرقدرت از لحاظ نظامی و اقتصادی است که هر روز سرافکنده‌تر از روز قبل، مجبور شد فقط«دروغ» تحویل جهانیان بدهد و اما بالاخره رسید زمانه‌ای که حتی بمباران رسانه‌های بزرگ و بین‌المللی نیز نتوانست افتضاح را از چهره و دامن آمریکا پاک کند.
حالا برسیم به دو داستان، یکی برجام که اگر نبود معلوم مان نمی‌شد چه رفتاری با ما در شب تلخی که برای آمریکایی‌ها رقم خورد در پیش می‌گرفتند و دیگری نقدهایی است که به برجام باز می‌گردد؛ نه می‌خواهم علیه برجام مطلب بنویسم نه له آن اما می‌خواهم بگویم:«اقتدار» ایران اسلامی را پاس بداریم همان اقتداری که رگه‌هایی از آن در برجام، در تیم مذاکره‌کننده و در مردم ما به وفور یافت می‌شود. شب تلخ آمریکایی ها، نه شب نازیدن به برجام بود نه شب تاختن به برجام اما قطعا و صدالبته شب افتخار بود، افتخار به اقتدار ایران اسلامی.
حالا و چند گام مانده به شکست کامل آمریکایی‌ها در مواجهه با یک مردم همدل و با یک انقلاب بزرگ، مراقب باشیم وسط دعواهای چپ و راست، پای منافع و مضار برخی گفتن‌ها و تحلیل کردن‌ها به دایره ی اقتدار و امنیت ایران اسلامی باز نشود که شب افتضاح آمریکایی‌ها شب اقتدار ایران اسلامی بود حال در سایه ی برجام یا در سایه ی مقاومت ایران بر سر توافقنامه‌ای بین‌المللی که به همه ثابت کرد، زورگو و عهد شکن کیست و مظلوم و مقتر کدام.
به من باشد که می‌گویم؛ آمریکایی‌ها مثل روز برایشان روشن بود، فشار به کشورها برای ادامه «تحریم تسلیحاتی ایران» بی‌نتیجه است پس پیش دستانه، «شیخ زاید» و «امارات» را تحت فشار قرار دادند تا نگاه‌ها را از «شورای امنیت سازمان ملل» به جایی دورتر، یعنی«خاورمیانه» معطوف سازد.
ریز و درشت ماجرا به قدری فضاحت بار بوده که جهان با همه ی چنبره زدگی در «کروناویروس» و گرفتاری هایش نیز فهمید که «ابرقدرت» دانستن آمریکا، شوخی‌ای بیش نیست و من یادم می‌آید«جک استراو» در کتاب خاطراتش«کار کار انگلیسی‌ها است» نوشته بود:«نمی دانم چرا ایرانی ها، انگلیس را همچنان ابرقدرت می‌دانند.» و من همان موقع قصد داشتم بنویسم:«و من نمی‌دانم چرا وزیر امورخارجه اسبق انگلستان فکر می‌کند ما ایرانی ها، انگلستان را همچنان ابرقدرت می‌دانیم غافل از این که آمریکا را نیز ابرقدرت نمی‌دانیم! اصلاً انقلاب کردیم که ذهن‌های غبارآلود برخی‌ها را متوجه این مسئله کنیم که قیام یک ملت مظلوم و ستم کشیده یعنی پایان ابرقدرتی شرق و غرب!»
تا اینجای ماجرا، یک طرف ایران است که
40 و اندی سال زیر بی‌رحمانه ترین، ظالمانه‌ترین و سخت‌ترین تحریم ها، مقاومت کرده و طرف دیگر کشوری پرقدرت از لحاظ نظامی و اقتصادی است که هر روز سرافکنده‌تر از روز قبل، مجبور شد فقط«دروغ» تحویل جهانیان بدهد و اما بالاخره رسید زمانه‌ای که حتی بمباران رسانه‌های بزرگ و بین‌المللی نیز نتوانست افتضاح را از چهره و دامن آمریکا پاک کند.
حالا برسیم به دو داستان، یکی برجام که اگر نبود معلوم مان نمی‌شد چه رفتاری با ما در شب تلخی که برای آمریکایی‌ها رقم خورد در پیش می‌گرفتند و دیگری نقدهایی است که به برجام باز می‌گردد؛ نه می‌خواهم علیه برجام مطلب بنویسم نه له آن اما می‌خواهم بگویم:«اقتدار» ایران اسلامی را پاس بداریم همان اقتداری که رگه‌هایی از آن در برجام، در تیم مذاکره‌کننده و در مردم ما به وفور یافت می‌شود. شب تلخ آمریکایی ها، نه شب نازیدن به برجام بود نه شب تاختن به برجام اما قطعا و صدالبته شب افتخار بود، افتخار به اقتدار ایران اسلامی.
حالا و چند گام مانده به شکست کامل آمریکایی‌ها در مواجهه با یک مردم همدل و با یک انقلاب بزرگ، مراقب باشیم وسط دعواهای چپ و راست، پای منافع و مضار برخی گفتن‌ها و تحلیل کردن‌ها به دایره ی اقتدار و امنیت ایران اسلامی باز نشود که شب افتضاح آمریکایی‌ها شب اقتدار ایران اسلامی بود حال در سایه ی برجام یا در سایه ی مقاومت ایران بر سر توافقنامه‌ای بین‌المللی که به همه ثابت کرد، زورگو و عهد شکن کیست و مظلوم و مقتر کدام.
نظر شما
آخرین اخبار
