نسخه چاپی
ارسال به دوستان
این روزها همه نگاه‌ها به کرونا معطوف شده است. چالش این ویروس و کنترل آن، به‌نوعی تبدیل به مهم‌ترین مسئله ایران و جهان شده است. در کشورمان، از همان ابتدای شروع این بحران، ستاد عالی مبارزه با کرونا تشکیل شد و اعضای آن، تمام قامت به میدان آمده‌اند.
محمدعلی وکیلی
این روزها همه نگاه‌ها به
کرونا معطوف شده است. چالش این ویروس و کنترل آن، به‌نوعی تبدیل به
مهم‌ترین مسئله ایران و جهان شده است. در کشورمان، از همان ابتدای شروع این
بحران، ستاد عالی مبارزه با کرونا تشکیل شد و اعضای آن، تمام قامت به
میدان آمده‌اند. در راس این ستاد، رئیس‌جمهوری حضور دارد و با جدیت وارد
کنترل بحران شده است. روحانی بدون تعارف، در مدیریت این بحران، نقش پررنگی
دارد ایفا می‌کند. ما این روزها، خصوصاً از قاب تلویزیون، یک روحانی را
می‌بینیم که شب و روزش را به هم دوخته تا این بیماری را کنترل کند. ما
همیشه منتقد آهنگِ کُندِ دولت در این سالیان بودیم. معتقد بودیم هرچند
روحانی تفکر بلند و حازمِ استراتژیک دارد، اما قدم‌هایش را کوتاه و کند
برمی‌دارد. اما امروز روحانی انگار روحانیِ دیگری شده است. در این بحران،
روحانی بسیار پرتحرک و پُرانرژی ظاهر شده است. با وجود محدودیت‌ها و
کمبودهای بسیار، اما جهد و جدیت زیاد در کارش دیده می‌شود. اگر لحظه‌ای
تلویزیون را روشن کنیم، رئیس‌جمهوری را از دریچه تلویزیون می‌بینیم که
مانند یک جوان پرانگیزه به مدیریت بحران اهتمام دارد.
این روحانی با روحانی‌ای که تا پیش از این می‌شناختیم، خیلی متفاوت است. راستش ظهور این تمایز، دو علت می‌تواند داشته باشد. یا روحانی به هر علت در این مقطع، انرژی بیشتری در امور اجرایی صرف می‌کند. به عبارتی این جدیت و حضورِ مستمر، مختص و معلولِ دوره بحران کرونا است؛ که در این صورت باید غصه خورد که چرا تا پیش از این، اینگونه جدی به میدان نیامده بود؟ اگر نصف این جدیت را در هفت سال گذشته می‌داشت، شرایط کشور خیلی متفاوت‌تر از امروز بود. ما مهم‌ترین نقدی که بر دولت داشتیم، کندی و پیریِ آن بود. معتقد بودیم در وضعِ بلاخیز و بحران‌خیزِ کنونی، باید خیلی چالاک‌تر و جدی‌تر کشور را اداره کرد. معتقد بودیم با این محافظه‌کاری و ملاحظه‌کاری، در میان انبوه مشکلات و بحران‌های انباشته شده، نمی‌توان تغییری در کشور ایجاد کرد. این دولت، وارث کشوری به گِل نشسته بود و لاجرم محتاجِ دولتی پرانرژی برای خروج از این وضع بود.
اما سناریوی دوم این است که این حضور پررنگِ روحانی، محصولِ چرخشِ حواسِ صداوسیما و مهربان شدنِ دوربینِ تلویزیون با دولت است؛ یعنی روحانی قبل و بعد کرونا تغییری نکرده‌است. در این‌صورت باید گفت که چه ظلمی در این مدت به روحانی شده است! یعنی رسماً خدمات و تلاش‌هایش به‌طور مهندسی شده سانسور می‌شده است. تلویزیون انگار به هر علتی در این مقطع تصمیم گرفته کمی با دولت مهربان‌تر باشد. اگر روحانی تا پیش از این هم همین بوده، واقعاً به او ظلم بزرگی شده است!
این روحانی با روحانی‌ای که تا پیش از این می‌شناختیم، خیلی متفاوت است. راستش ظهور این تمایز، دو علت می‌تواند داشته باشد. یا روحانی به هر علت در این مقطع، انرژی بیشتری در امور اجرایی صرف می‌کند. به عبارتی این جدیت و حضورِ مستمر، مختص و معلولِ دوره بحران کرونا است؛ که در این صورت باید غصه خورد که چرا تا پیش از این، اینگونه جدی به میدان نیامده بود؟ اگر نصف این جدیت را در هفت سال گذشته می‌داشت، شرایط کشور خیلی متفاوت‌تر از امروز بود. ما مهم‌ترین نقدی که بر دولت داشتیم، کندی و پیریِ آن بود. معتقد بودیم در وضعِ بلاخیز و بحران‌خیزِ کنونی، باید خیلی چالاک‌تر و جدی‌تر کشور را اداره کرد. معتقد بودیم با این محافظه‌کاری و ملاحظه‌کاری، در میان انبوه مشکلات و بحران‌های انباشته شده، نمی‌توان تغییری در کشور ایجاد کرد. این دولت، وارث کشوری به گِل نشسته بود و لاجرم محتاجِ دولتی پرانرژی برای خروج از این وضع بود.
اما سناریوی دوم این است که این حضور پررنگِ روحانی، محصولِ چرخشِ حواسِ صداوسیما و مهربان شدنِ دوربینِ تلویزیون با دولت است؛ یعنی روحانی قبل و بعد کرونا تغییری نکرده‌است. در این‌صورت باید گفت که چه ظلمی در این مدت به روحانی شده است! یعنی رسماً خدمات و تلاش‌هایش به‌طور مهندسی شده سانسور می‌شده است. تلویزیون انگار به هر علتی در این مقطع تصمیم گرفته کمی با دولت مهربان‌تر باشد. اگر روحانی تا پیش از این هم همین بوده، واقعاً به او ظلم بزرگی شده است!
نظر شما
آخرین اخبار
