نسخه چاپی
ارسال به دوستان
انتخابات مجلس یازدهم هم به پایان رسید. میدانید که من و پارهای از دوستان اصلاحطلب در این مدت هرچه در چنته داشتیم رو کردیم تا ملت با صندوق رای قهر نکنند. ما تلاشمان را کردیم که نشان دهیم خیری در تحریم انتخابات نیست. هیچ انتخاباتی تا به حال اینگونه سخت نبود.
محمدعلی وکیلی
انتخابات مجلس یازدهم هم
به پایان رسید. میدانید که من و پارهای از دوستان اصلاحطلب در این مدت
هرچه در چنته داشتیم رو کردیم تا ملت با صندوق رای قهر نکنند. ما تلاشمان
را کردیم که نشان دهیم خیری در تحریم انتخابات نیست. هیچ انتخاباتی تا به
حال اینگونه سخت نبود. نمیدانید دیدن رنگ و رخسارِ مردمِ معترض اما حاضر
در صحنه چقدر سخت بود. اصلاً صحنه خیلی ناجوانمردانه چیده شده بود؛ مردمِ
پریشان و ناامید، رقیبِ خروشان و پرامید، و البته هجوم لشکر خودی از پشت
سر!
هر روز از اول صبح تا نیمههای شب به سخنرانی و مناظره با رقیب مشغول بودیم. توزین نامتوازن امکانات و رسانه، البته این رقابت را سخت نابرابر کرده بود. البته پارهای از رسانههای خودی نیز برای رقیب سنگ تمام میگذاشتند!
حال و روز من، مثل رزمندهای بود که در خط مقدم مشغول نبرد نابرابر با رقیبِ تا بنِ دندان مسلح بود و ناگاه مورد هجوم لشکر خودی از پشت سر قرار میگیرد! فکر میکنید اصلاً انتخابات لذتی دارد؟ هم باید مقابل مردمِ رنجور بنشینی و با عرق شرم از آنان بخواهی که به پای صندوق رای بیایند و هم باید به نبردِ رقیبی پرامکانات بِرَوی و در میدانِ نابرابر رقابت کنی و هم همزمان مراقب تیرهای خودی از پشتسر باشی. گمان میکنید برای من راحتتر نبود که من نیز در خانه بنشینم و همراه با همه معترضین، به انتخابات و کاندیداها چپ چپ نگاه کنم و به طور غیرمسئولانه ژست شیکِ تحریم را هم بگیرم و دامن خودم را علیالظاهر از همه مشکلات عالم دور نگه دارم؟ قطعاً اینسان عافیتطلبی از من برنمیآید و اگر هم برآید، هیچ گاه به خط مقدمِ خودی شلیک نمی‌کنم!
باری؛ شرح بالا حکایت از وضعِ آشفته اردوگاهِ اصلاحطلبان می‌کند. این انتخابات، از وضع به هم ریخته جریان اصلاحات رونمایی کرد. مشخص کرد که از فقر راهبرد رنج میبریم. مشخص کرد که چقدر مبتلا به «عصبیت محفلی» هستیم. می‌گویم محفلی، چون هیچ مبنای دیگری برای آن پیدا نمی‌کنم. عصبیتهایی که ریشه در گلایهها و گاه منافع محفلی دارد.
محفلی است چراکه همه غضبمان ناشی از حسابهای شخصی است. همه ما گلایههای شخصی داریم اما مسائل ملّی را که به این گلایهها بند و وصل نمیکنیم. علی مطهری نیز همچنان گلایههایی درمورد ردصلاحیتش دارد و باصدای بلند گلایههایش را صاف و پوست کنده میگوید اما راهبردِ ملّی مشارکت را به مسلخ این گلایهها نمیبَرَد. اما برای برخی از ما انگار مهمترین مسئله در دنیا مسائل شخصی است؛ هرچند آنها را پشت نقاب شعارهای رمانتیک پنهان کنیم. پارهای از احزاب تسویه حسابهای شخصی و محفلی خود را به وقت انتخابات حواله میدهند! من نمیگویم چرا اینقدر پر از حسابهای شخصی شدهایم؛ می‌گویم با ذهنی پر از حسابهای شخصی نمیتوان به مصاف مسائل ملّی رفت. با این عصبیتهای محفلی، نمیتوان راهبردِ ملّی وضع کرد. این وضعِ به هم ریخته باید سامان یابد. با زبانِ پر از غضب نمیتوان مروجِ آشتی ملّی بود. راهبردِ شفابخش و مسالمتآمیز از این ذهن و زبانِ عصبیتزده برنمیآید. ما خود را «باید» سامان دهیم چراکه معتقدیم آخرین امکانِ افقگشایی هستیم.
ما دقیقاً حق نداریم که از زخمهای خود بنالیم. دردهای شخصی را باید فروخورد و نگران ایران بود. ما نیازمند آنیم سامانِ خود را یکبار دیگر بازبینی کنیم و معیارهای خود را ملّی کنیم. ما تا خرخره گرفتار مسائل و بحرانهای ملّی شدهایم، به همین علت نمیتوان دل به هیچ روش غیرملّی خوش کرد!
هر روز از اول صبح تا نیمههای شب به سخنرانی و مناظره با رقیب مشغول بودیم. توزین نامتوازن امکانات و رسانه، البته این رقابت را سخت نابرابر کرده بود. البته پارهای از رسانههای خودی نیز برای رقیب سنگ تمام میگذاشتند!
حال و روز من، مثل رزمندهای بود که در خط مقدم مشغول نبرد نابرابر با رقیبِ تا بنِ دندان مسلح بود و ناگاه مورد هجوم لشکر خودی از پشت سر قرار میگیرد! فکر میکنید اصلاً انتخابات لذتی دارد؟ هم باید مقابل مردمِ رنجور بنشینی و با عرق شرم از آنان بخواهی که به پای صندوق رای بیایند و هم باید به نبردِ رقیبی پرامکانات بِرَوی و در میدانِ نابرابر رقابت کنی و هم همزمان مراقب تیرهای خودی از پشتسر باشی. گمان میکنید برای من راحتتر نبود که من نیز در خانه بنشینم و همراه با همه معترضین، به انتخابات و کاندیداها چپ چپ نگاه کنم و به طور غیرمسئولانه ژست شیکِ تحریم را هم بگیرم و دامن خودم را علیالظاهر از همه مشکلات عالم دور نگه دارم؟ قطعاً اینسان عافیتطلبی از من برنمیآید و اگر هم برآید، هیچ گاه به خط مقدمِ خودی شلیک نمی‌کنم!
باری؛ شرح بالا حکایت از وضعِ آشفته اردوگاهِ اصلاحطلبان می‌کند. این انتخابات، از وضع به هم ریخته جریان اصلاحات رونمایی کرد. مشخص کرد که از فقر راهبرد رنج میبریم. مشخص کرد که چقدر مبتلا به «عصبیت محفلی» هستیم. می‌گویم محفلی، چون هیچ مبنای دیگری برای آن پیدا نمی‌کنم. عصبیتهایی که ریشه در گلایهها و گاه منافع محفلی دارد.
محفلی است چراکه همه غضبمان ناشی از حسابهای شخصی است. همه ما گلایههای شخصی داریم اما مسائل ملّی را که به این گلایهها بند و وصل نمیکنیم. علی مطهری نیز همچنان گلایههایی درمورد ردصلاحیتش دارد و باصدای بلند گلایههایش را صاف و پوست کنده میگوید اما راهبردِ ملّی مشارکت را به مسلخ این گلایهها نمیبَرَد. اما برای برخی از ما انگار مهمترین مسئله در دنیا مسائل شخصی است؛ هرچند آنها را پشت نقاب شعارهای رمانتیک پنهان کنیم. پارهای از احزاب تسویه حسابهای شخصی و محفلی خود را به وقت انتخابات حواله میدهند! من نمیگویم چرا اینقدر پر از حسابهای شخصی شدهایم؛ می‌گویم با ذهنی پر از حسابهای شخصی نمیتوان به مصاف مسائل ملّی رفت. با این عصبیتهای محفلی، نمیتوان راهبردِ ملّی وضع کرد. این وضعِ به هم ریخته باید سامان یابد. با زبانِ پر از غضب نمیتوان مروجِ آشتی ملّی بود. راهبردِ شفابخش و مسالمتآمیز از این ذهن و زبانِ عصبیتزده برنمیآید. ما خود را «باید» سامان دهیم چراکه معتقدیم آخرین امکانِ افقگشایی هستیم.
ما دقیقاً حق نداریم که از زخمهای خود بنالیم. دردهای شخصی را باید فروخورد و نگران ایران بود. ما نیازمند آنیم سامانِ خود را یکبار دیگر بازبینی کنیم و معیارهای خود را ملّی کنیم. ما تا خرخره گرفتار مسائل و بحرانهای ملّی شدهایم، به همین علت نمیتوان دل به هیچ روش غیرملّی خوش کرد!
نظر شما
آخرین اخبار
