نسخه چاپی
ارسال به دوستان
به گزارش ایسنا، برای تهیه گزارش این نمایشگاه نقاشی به سالن اقوام برج آزادی پا می‌گذارم، تابلوهای نقاشی را از نظر می‌گذرانم. تابلوهای کار با سیاه‌قلم، آبرنگ، گواش، کاریکاتور اشخاصی مثل بهنام بانی، عادل فردوسی‌پور و... همگی از آثاری هستند که در این نمایشگاه به بازدید عموم درآمده است.
بچه‌هایی که اثری در نمایشگاه دارند با خانواده‌هایشان آمده‌اند؛ برخی از آنها بهانه می‌گیرند و از والدین‌شان دور نمی‌شوند، برخی دیگر هم مشتاقانه به سراغ بازدید کنندگان می‌روند تا آنها را به دیدن اثرشان دعوت کنند و توضیح دهند که چگونه این نقاشی را کشیده‌اند.
"شروین" با سه اثر کاریکاتور سیاه‌قلم در نمایشگاه حضور دارد. بچه‌های حاضر او را دوست دارند و در بین مسئولین انجمن اوتیسم نیز صحبت از هوش و ارتباط جمعی بالای او است.
او ۱۹ سال دارد؛ از بچه‌های طیف بالای اوتیسم یا با اختلال عملکرد خوب محسوب می‌شود و حدود سه سال است با انجمن اوتیسم آشنا شده است؛ از کودکی به نقاشی کشیدن علاقه‌مند بوده و دیده شدن آثارش را به واسطه آشنایی با انجمن می‌داند. شروین به جز کار با سیاه‌قلم در حال آشنایی با هنر معرق است و به زبان انگلیسی و کار با کامپیوتر نیز علاقه دارد.
دولتی‌ها، اوتیسمی‌ها را درک کنند
از او می‌پرسم بازدید از نمایشگاه نقاشی به چه شکل بوده و آیا تقاضایی از مسئولین دارد؟ و در پاسخ می‌گوید: «بازدید زیادی از نمایشگاهمان صورت نگرفته و هیچ کدام از آثار بچه‌ها فروش نرفته است. از اشخاص دولتی تنها دو نفر به بازدید نمایشگاه آمدند که آنها هم تابلویی خریداری نکردند. من از همه به خصوص دولتی‌ها می‌خواهم که ما بچه‌های طیف اوتیسم را درک کنند. من امسال کنکور ندادم؛ چون حس می کنم امکان قبول شدن من در کنکور وجود نداره و از وزارت علوم و سازمان سنجش درخواست دارم بیشتر به بچه‌های طیف اوتیسم در کنکور توجه کنند. دوست دارم اگر بتوانم مدیریت بازرگانی بخوانم و موفق شوم. آرزوی اصلی من اما این است که در هیچ کجای دنیا جنگ نباشد و همیشه همه مردم در صلح زندگی کنند.»
هزینه‌های سنگین دارو و درمان اوتیسم
مادر شروین که کنار ما ایستاده است نیز می‌گوید: «هزینه‌های درمانی شروین واقعا سنگین است؛ البته انجمن اوتیسم تا جایی که می‌تواند کمک می‌کند، اما تامین داروهای مکمل و ویتامین برای این بچه‌ها بسیار هزینه‌بر است. بیماری شروین را از سه سالگی‌اش تشخیص دادیم و اگر کمک افراد خانواده‌ام نبود، به تنهایی از عهده مخارج او برنمی‌آمدیم. در حال حاضر هم کاردرمانی ذهنی و جسمی مقوله پرهزینه‌ای در پروسه درمان این بچه‌هاست که پوشش بیمه‌ای مناسبی ندارد.»
کمی آن‌طرف‌تر دختری هدفون روی گوش دارد تا صدای زیاد محیط باعث آزارش نشود. آرام است و همانطور که دست پدرش را گرفته، بدون تمرکز به نقاشی‌ها نگاه می‌کند. مادرش می‌گوید: «نیوشا ۱۱ ساله است و پنج سال هست که عضو انجمن اوتیسم شده است. در این نمایشگاه دو اثر دارد و حدودا شش ماه است که نقاشی را شروع کرده است.»
درباره فعالیت‌های انجمن اوتیسم در زمینه فرهنگسازی این بیماری می‌پرسم و می‌گوید: «پیش از آنکه انجمن فعالیت جدی در این زمینه انجام دهد، وقتی با نیوشا به خیابان می‌رفتم تعداد بسیار کمی نسبت به این بیماری آگاه بودند. انجمن در زمینه فرهنگسازی بسیار موثر عمل کرده است و فرزندان ما کمتر از گذشته محل توجه دیگران قرار می‌گیرند. مردم نباید به چشم یک آدم خطرناک به بچه‌های ما نگاه کنند. هدف از چنین نمایشگاه‌هایی این است که به مردم نشان دهیم که بچه‌های ما هم مثل سایر بچه‌ها حق برخورداری از حقوق شهروندی را دارند و نباید نگاه‌ها به آنها اذیت کننده باشد.»
وی ادامه می‌دهد: «استقبال از نمایشگاه به معنای بازدید و فروش آثار بچه‌ها چندان مناسب نبود؛ البته ما ناامید نمی‌شویم و به برگزاری اینگونه نمایشگاه‌ها ادامه خواهیم داد تا بقیه بچه‌های اوتیسم هم بدون ترس از قضاوت مردم نسبت به عرضه کار هنری خود اقدام کنند.»
بیشتر که پرس‌وجو می‌کنم متوجه می‌شوم بانی برگزاری این نمایشگاه نقاشی از سوی انجمن اوتیسم، مادر یکی از کودکان اوتیسم بدخیم است که پس از مدتی فعالیت داوطلبانه در انجمن، تصمیم به برگزاری این نمایشگاه تخصصی گرفته است و نام این گروه هنری هم با الهام از نام این مادر، گروه هنری "ثریا" است. علیرغم تصورم متن سخنرانی از پیش تعیین شده‌ای وجود ندارد و او در سخنرانی که به مناسبت اختتامیه این نمایشگاه دارد، از فعالیت مادران در معرفی استعداد فرزند بیمارشان تقدیر و آنهارا به مقاومت در شناسایی این بیماری به همه مردم تشویق کرد.
حرفه‌آموزی اوتیسمی‌ها، کمکی به بهبود بیماری‌شان
سعیده صالح غفاری _ مدیرعامل انجمن اوتیسم ایران نیز در خصوص نحوه و اهداف برگزاری این نمایشگاه نقاشی به ایسنا می‌گوید: یکی از مهم‌ترین فعالیت‌هایی که انجمن اوتیسم ایران دارد و دوست دارد جامعه بویژه مسئولین شهری نسبت به آن آگاهی پیدا کنند، این است که ظرف مدت چهار سال گذشته با اطلاع رسانی خوبی که ما انجام داده‌ایم، در سطح کل کشور شاهد هستیم که تعداد زیادی از این کودکان به سطوح مهارتی رسیده‌اند.
وی با اشاره به توانمندی این افراد در فعالیت‌هایی مانند نقاشی، معرق، ساخت زیورآلات و... می‌افزاید: گاها کارهای دستی این بچه‌ها در خانه‌ها مانده بود و محلی برای عرضه آن وجود نداشت. از ابتدای سال جاری تصمیم گرفتیم اقدامات جدی‌تری برای نشان دادن استعداد این بچه‌ها داشته باشیم و درخواست داریم فرهنگسراها، شهرداری‌ها و ... محل‌های ثابتی در اختیار ما قرار دهند تا بتوانیم در حوزه شناساندن این بیماری و توانایی آنها اقدامات موثری انجام دهیم. حرفه آموزی به این افراد می‌تواند به بهبود بیماری‌شان کمک کند.
صالح غفاری در خصوص استقبال از این نمایشگاه نیز می‌گوید: هیچ یک از آثار بچه‌ها خریداری نشده و از جهاتی نیز بازدید از نمایشگاه آنچنان که باید مناسب نبود. البته امیدوارم با مساعدت‌های مسئولین بتوانیم نمایشگاه بعدی را در محل مناسب‌تری برگزار کنیم. این نمایشگاه به این شکل به عنوان اولین تجربه انجمن اوتیسم راهگشای برگزاری نمایشگاه‌های این‌چنینی خواهد بود.
ضرورت مناسب‌سازی فضای کنکور برای اوتیسمی‌ها
وی در ادامه مهم‌ترین درخواست انجمن و بچه‌های اوتیسم را مناسب سازی فضای کنکور برای آنها معرفی کرد و گفت: این یکی از مهم‌ترین دغدغه‌های جدی ما بود که امیدوارم مسئولین صدای ما را بشنوند و بتوانیم تا سال آینده این مشکل را از روی دوش بچه‌های اوتیسم برداریم. تاکنون نیز در ملاقات‌هایی که با نمایندگان وزارت علوم داشتیم از این طرح استقبال کردند و از ما خواستند تا پیگیر این موضوع باشیم. البته لازمه این امر جریان‌سازی است.
در پایان مراسم اختتامیه این نمایشگاه که چند روز پیش در سالن اقوام برج آزادی برگزار شد، از مدیر انجمن اوتیسم و ثریا صانعی تقدیر شد و به تمام کسانی که آثار خود را در این نمایشگاه به معرض نمایش گذاشته بودند، گواهی پایان دوره تعلق گرفت.
نمایشگاه بعدی آثار افراد طیف اوتیسم نیز از ۲۴ تا ۲۹ شهریور ماه در محله دزاشیب با محوریت نمایش زیورآلات و سایر آثار هنری برگزار خواهد شد.
