نسخه چاپی
ارسال به دوستان
محمدحسین دیده‌ور
نایب رییس کمیسیون صنایع اتاق بازرگانی ایران
عوامل زیادی در گران تمام شدن تولید در ایران تاثیر دارد که در خارج از کشور این عوامل وجود ندارد. یکی از مهم‌ترین این عوامل نوسانات نرخ ارز است. اگر در نرخ ارز ثبات وجود داشت تولیدکننده می‌توانست برای تولید خود برنامه داشته باشد ولی متاسفانه حتی می‌بینیم که در دو روز قیمت‌ها متفاوت می‌شود
..عامل دیگر بخشنامه‌های متعدد است، این موضوع هم با متزلزل کردن فضای کسب و کار باعث افزایش هزینه تولید می‌شود.
از
طرف دیگر سازمان مالیات و دارایی کوچک‌ترین اعتمادی به تولیدکننده ندارد.
تولیدکننده با کمک حسابداران و غیره میزان مالیات را محاسبه و پرداخت
می‌کند، گاهی دیده می‌شود که کارشناس دارایی بیش از 50 درصد از هزینه‌های
تولید را رد می‌کند، یعنی سود را 5 برابر در نظر می‌گیرد و مالیات چند
برابر می‌شود. وقتی 1 میلیارد و 300 میلیون تومان مالیات گرفته می‌شود؛
تولیدکننده هم این پول را از محل افزایش قیمت محصولات خود تامین می‌کند.
مورد تاثیرگذار دیگر سیستم بانکی است، به نوعی می‌توان گفت که پول در کشور
گران است. بانک تسهیلات با سود 18 درصد می‌دهد اما از 1 میلیارد تومان وام
فقط 800 میلیون تومان می‌دهد و 200 میلیون تومان را بلوکه می‌کند. با
احتساب این موضوع سود بانکی دیگر نه 18 درصد بلکه حدود 24 یا 25 درصد
می‌شود. تولیدکننده باید 40 درصد سود ببرد که 25 درصد آن را به بانک
بپردازد، بنابراین قیمت تمام شده افزایش می‌یابد.
مساله دیگر دستوری
بودن استخدام‌هاست در شرکت‌های بزرگ بسیاری از کسانی که مشغول به کار هستند
به صورت دستوری استخدام شده‌اند. قیمت مواد اولیه عامل بعدی است. هیچ
متولی برای مواد اولیه وجود ندارد تا بر یک مبنای عادلانه به دست
تولیدکننده برسد. بسیاری از مواد اولیه در بورس عرضه می‌شود؛ درحالی که
بورس خود یکی از عوامل افزایش قیمت است. هر خریداری در بورس مجبور است برای
خریدن کالا قیمت بیشتری پیشنهاد می‌دهد. بورس می‌تواند سازوکار خوبی باشد
اما نه در مورد کالاهایی که برای آنها کمبود داریم.
از آنجا که
نقدینگی در جامعه بسیار زیاد است و جای مصرفی هم برای آن نیست، نرخ تورم با
روند افزایشی تندی مواجه است. سیاست‌های کلان که منجر به تورم می‌شوند
باعث افزایش قیمت تمام شده است. تورم امروزه افسارگسیخته شده است و اگر
جلوی آن گرفته نشود، وضعیت روز به روز بدتر می‌شود.
از طرف دیگر در شرکت‌های کشورهای توسعه یافته دیده می‌شود که ثبات مدیریت وجود دارد و حتی یک شرکت و برند سه نسل توسط یک خانواده حفظ می‌شود. ولی متاسفانه در کشور اگر توانایی هم برای مدیریت در افرادی وجود داشته باشد از کشور خارج می‌شوند. مشکل اساسی ما بیرون رفتن سرمایه از جمله سرمایه انسانی است.
