دهقان،پزشکیان،تاج زاده و امیر حسین قاضی زاده از جمله چهرههای مشهوری بودند که به همراه یک خانم وارد ستاد انتخابات وزارت کشور شده و ثبت نام کردند
آنان یا به همراه همسر و یا دختر خود مقابل خبرنگاران رفتند و عکس یادگاری گرفتند.قطعا نخستین پیام چنین اقدامی از منظر سیاسی اعتقاد کاندیدای مورد نظر به 50 درصد جامعه است که مورد تبعیض هستند.
هرچند چنین روشهایی دیگر جدید و ابتکاری نیستند چرا که سال 1388 یکی از کاندیداها برای نخستین بار با چنین رویکردی وارد میدان شد و اتفاقا بسیار هم مورد توجه قرار گرفت.اکنون هم روا نیست علیرغم اینکه این رفتار،رفتاری تکراری است آن را نفی کنیم.چه پزشکیان که با دختر خود آمد و چه دهقان که با همسرش اقدام نیک و قابل دفاعی انجام دادند.
لیکن سوال اصلی بنده از این آقایان آن است در صورت پیروزی در میدان سخت انتخابات ریاست جمهوری 1400 چقدر درفعل به این موضوع اهمیت میدهند؟
اجازه دهید مثالی بیاورم:حسن روحانی اگر همسر خود را مقابل دوربین خبرنگاران نیاورد ولی در لسان حسابی برنقش زنان و لزوم
میدان دادن به آنان سخن گفت.این بیانصافی است بگوییم در دولت او هیچ اتفاق مثبتی رخ نداد اما باید اذعان نمود که اقدامات با وعدهها همخوانی نداشت.مثلا یکی از وعدهها انتخاب وزیر زن بود ولی رئیس جمهور در نهایت اعتراف کرد که به او اجازه ندادند چنین انتخابی کند.او نه تنها نتوانست وزیر زن انتخاب کند بلکه مجبور شد یکی از معاونان محبوب و موثر خود را در دولت دوم از قطار پیاده نماید! اکنون آیا کسانیکه با همسر و دختران خود به ستاد آمدند حاضرند مقابل موانع بایستند؟به دولت محمود احمدینژاد انتقادهای بسیاری وارد بود و الحق بسیاری از مصائبی که امروز با آن درگیر هستیم ریشه در دو دولت بیقانون و شعاری او دارد اما نباید از حق نگذشت که احمدینژاد در مورد انتخاب وزیر زن تابوشکنی کرد. هرچند او وزیر زن خود را نتوانست بیش از دو سال تحمل کند! به هر روی،نکتهای که گفته شد سنگ محک خوبی است برای افرادی که حداقل در نمایشهای رسانهای اعتقاد به زنان دارند.باید دید آنان اگر در قدرت قرار بگیرند به چه میزان حاضرند به زنان و دختران ایران زمین اهمیت دهند.