نسخه چاپی
ارسال به دوستان
مؤلفه هایی چون ایجاد اشتغال، افزایش تولید، کاهش نرخ بیکاری و رفاه اجتماعی و افزایش درآمد، گام های بلندی در اقتصاد و امور اجتماعی است که در این حوزه میتواند کمک شایان توجهی به اقتصاد کشور کند.
یکی از مزیت های صادراتی ایران بحث کشاورزی است که صنعت غیرقابل رقابتی در منطقه به شمار میرود. از این جهت غیرقابل رقابت عنوان میشود؛ که ایران با وسعت سرزمینی و جغرافیایی بزرگ و متنوع به عنوان کشوری چهار فصل در بخش های اصلی از شمال غرب تا جنوب غرب از آب و خاک کافی و زمین های مستعد و حاصل خیزی برای کشاورزی برخوردار است. محصولات مناطق بیابانی ایران هم از جمله محصولات خاص منطق های به شمار میروند که در همه دنیا مشتریان خاص خود را دارند.
بی تردید از نظر کشاورزی در منطقه بینظیر هستیم، بنابراین اگر به تولید و صادرات در کشاورزی بها داده شود میتوانیم با فروش محصولات خود به کشورهای منطقه چون افغانستان، پاکستان، ترکیه و کشورهای عربی حاشیه خلیج فارس، ظرفیت صادرات محصولات کشاورزی را به شدت افزایش دهیم. متأسفانه روش سرکوب قیمتی که دولت در برابر محصولات کشاورزی همواره دنبال کرده، کشاورزان را ناراضی و آنها را در مرز ورشکستگی قرار داده است. دولت مقرر کرده تا سال آینده گندم را از کشاورزان ۴هزارتومان خریداری میکند، در حالی که نرخ گندم در بازارهای جهانی ۷هزار تومان است، بنابراین دولت نهتنها کمترین کمکی در سال جهش تولید به کشاورز نمیکند بلکه حق و حقوق کشاورز را هم نادیده میگیرد و به کشاورزان ظلم میکند. به عبارت دیگر، دولت بیش از ۴٠درصد پول کشاورزان را به آنها نمیدهد.
اگر سرکوب قیمت محصولات کشاورزی به بهانه تنظیم بازار انجام میشود هیچ توجیه خوبی برای کنترل قیمت نیست؛ چرا که این موضوع موجب شده کشاورزان توان سرمایه گذاری خود را در امر تولیدهای بعدی از دست بدهند و توانی برای خریداری ماشین آلات و دستگاه های مورد نیاز و بهروز شده نداشته باشند. کشاورزان در چنین فضایی علاق های برای خرد و دانش افزایی در حوزه تخصصی خود ندارند، بنابراین در صورتی که موارد اشاره شده اصلاح نشود، نمیتوان به ادامه کار و حضور کشاورزان در بخش تولید محصولات کشاورزی چندان امیدوار بود. در صورت حمایت های منطقی از کشاورزان میتوان به حضور هر چه بیشتر آنها در بازارهای داخلی و منطق های امید داشت، از این جهت که اقتصاد ما را به اقتصاد کشورهای همسایه گره میزند و صادراتی دوسویه از سوی کشورها رقم میخورد. ما در این تجارت دوسویه میتوانیم از سوریه زیتون، از پاکستان انبه و از سایر کشورها محصولات دیگری وارد کنیم تا منافع مشترک کشورها به هم گره بخورد و به تبع مناسبات اقتصادی و مسائل سیاسی هم از همکاری های فی مابین در وضعیت و روند مطلوبتری قرار بگیرد. گام گذاشتن در این حوزه به شدت به نفع اقتصاد و زمینه ساز استفاده از ظرفیت اقتصادی کشور است.
