نسخه چاپی
ارسال به دوستان
این روزها کشور عراق به هم ریخته است. بخشی از مردم به خیابان‌ها ریخته‌اند و جاهایی کار به خشونت هم کشیده شده است. اعتراضات ابتدا از سرِ مسائل اقتصادی و معیشتی شروع شد اما سریعاً شعارها سمت و سوی سیاسی پیدا کرد.
محمدعلی وکیلی
این روزها کشور عراق به هم
ریخته است. بخشی از مردم به خیابان‌ها ریخته‌اند و جاهایی کار به خشونت هم
کشیده شده است. اعتراضات ابتدا از سرِ مسائل اقتصادی و معیشتی شروع شد اما
سریعاً شعارها سمت و سوی سیاسی پیدا کرد.
ناگفته پیدا است که اولاً اعتراض حق مردم هر کشوری است و ثانیاً قصد دخالت در امور هیچ کشوری را نداریم؛ اما سرنوشت ما به هم گره خورده است. از شواهد پیدا است که این اعتراضات، تحت یک مهندسی قرار است تبدیل به آشوبی شود که امنیت منطقه را مخدوش کند. کشور عراق سال‌ها تحت دیکتاتوری صدام بود. حزب بعث فرصت رشد ظرفیت‌های عراق را نداد و پس از آن نیز عراق در زیر چکمه‌های آمریکایی گرفتار شد. چند سال اخیر نیز تمامیت ارضی این کشور در سایه تهدید داعش بود. بدیهی است پس از دهه‌ها بحران و زخم جنگ و دیکتاتوری، مشکلات اقتصادی این کشور انباشته شده باشد. حتی همچنان عراق در میانه بحرانِ خاورمیانه گیر کرده است و آمریکا و عربستان نگذاشته‌اند که حاکمیت سیاسیِ عراق جان بگیرد. لذا تصور اعتراض بخشی از مردم به وضع معیشتی، دور از ذهن نیست؛ اما با این حال، ردپای سعودی، صهیونیسم و آمریکا در این آشوب‌ها قابل انکار نیست. مشهود است که مهندسی خاصی درکار است که این تظاهرات پیش از اربعین برگزار شود تا راهپیمایی اربعین را تحت‌الشعاع قرار دهد. این کارِ بسیار خطرناکی است. با احساسات میلیون‌ها شیعه بازی کردن است. راهپیمایی اربعین اعتقاد بخشی عظیمی از مردم این کشور است؛ پاره بزرگ این کشور، ایران را کشور برادر خود می‌دانند. نمی‌شود که اینان را حذف کرد؛ حتی اگر بخشی از عراق نظر دیگری داشته باشند. نتیجه این آشوب‌ها و شعارهای انحرافی، پاره پاره شدنِ این کشور می‌شود؛ چیزی که مجاهدان عراقی سال‌ها جنگیدند و خون جگر خوردند تا از آن جلوگیری کنند. در‌واقع این اعتراضات بیش از اینکه دولت مستقر را هدف قرار دهد، «نظم سیاسی» را هدف گرفته است. قربانی این آشوب، نه دولت شیعی و یا ایران، بلکه کشور عراق است. مهندسانِ این آشوب، خوابِ بدی برای امنیت منطقه و عراق دیده‌اند. آمریکا در هیچ جای خاورمیانه نتوانسته امنیت بیاورد. نزدیک به دو دهه است که در افغانستان حضور دارند اما تنها کارِ آمریکا، برباد دادنِ رویاهای میلیون‌ها برادرِ افغان بوده است.
برادران معترض عراقی بهتر است بدانند که اگر هم دست سعودی، صهیونیسم و آمریکا را در این اغتشاشات نادیده بگیریم، بخش عظیمی از هموطنانشان با آنها هم‌نظر نیستند. با این کار، حکومت و یا دولت عراق عوض نمی‌شود بلکه کشور فرو می‌پاشد. در این توطئه آمریکایی، بزرگ‌ترین قربانی عراق است و ما، هم به عنوان برادران دینی عراقی‌ها از این امر نگرانیم و هم به واسطه همجواری، منافع ملّی خود را در امنیت و آسایش همسایه خود می‌بینیم. آمریکا اما منافع خود را در ناامنی منطقه می‌بیند، رژیم صهیونیستی هم در جنگ و نزاع مسلمانان به دنبال بقا و منافع نامشروع خودش است و حکومت سعودی نیز مبتلا به بلاهت راهبردی شده است. اینان فقط می‌خواهند راهپیمایی اربعین (به عنوان هدف کوتاه‌مدت) و دولت شیعی عراق (به عنوان هدف بلندمدت) ادامه نیابند؛ یعنی بازی با احساست شیعیان و دامن زدن و ایجاد حساسیت‌های مذهبی در کشوری چندمذهبی! مشخص است که نتیجه‌ای جز ناامنی و درنهایت فروپاشی نخواهد داشت.
ایران چهار دهه است که بدون آمریکا و با تکیه بر درون و با تعریف منافع مشترک با همسایه‌های خود، امنیت خودش را تامین کرده است. تمام مشکل غرب نیز همین است که چرا بدون ما سر پا هستید؟! از این می‌ترسند که مدلی به جز چیزی که خودشان «نرمال کانتری» می‌نامند چندان موفق شود که تبدیل به الگوی رفتاری منطقه شود و با این تسلط الگوی جدید، دیگر نتوانند منطقه را بدوشند و ورشکستگی خود را با دوشیدن منطقه جبران کنند.
ناگفته پیدا است که اولاً اعتراض حق مردم هر کشوری است و ثانیاً قصد دخالت در امور هیچ کشوری را نداریم؛ اما سرنوشت ما به هم گره خورده است. از شواهد پیدا است که این اعتراضات، تحت یک مهندسی قرار است تبدیل به آشوبی شود که امنیت منطقه را مخدوش کند. کشور عراق سال‌ها تحت دیکتاتوری صدام بود. حزب بعث فرصت رشد ظرفیت‌های عراق را نداد و پس از آن نیز عراق در زیر چکمه‌های آمریکایی گرفتار شد. چند سال اخیر نیز تمامیت ارضی این کشور در سایه تهدید داعش بود. بدیهی است پس از دهه‌ها بحران و زخم جنگ و دیکتاتوری، مشکلات اقتصادی این کشور انباشته شده باشد. حتی همچنان عراق در میانه بحرانِ خاورمیانه گیر کرده است و آمریکا و عربستان نگذاشته‌اند که حاکمیت سیاسیِ عراق جان بگیرد. لذا تصور اعتراض بخشی از مردم به وضع معیشتی، دور از ذهن نیست؛ اما با این حال، ردپای سعودی، صهیونیسم و آمریکا در این آشوب‌ها قابل انکار نیست. مشهود است که مهندسی خاصی درکار است که این تظاهرات پیش از اربعین برگزار شود تا راهپیمایی اربعین را تحت‌الشعاع قرار دهد. این کارِ بسیار خطرناکی است. با احساسات میلیون‌ها شیعه بازی کردن است. راهپیمایی اربعین اعتقاد بخشی عظیمی از مردم این کشور است؛ پاره بزرگ این کشور، ایران را کشور برادر خود می‌دانند. نمی‌شود که اینان را حذف کرد؛ حتی اگر بخشی از عراق نظر دیگری داشته باشند. نتیجه این آشوب‌ها و شعارهای انحرافی، پاره پاره شدنِ این کشور می‌شود؛ چیزی که مجاهدان عراقی سال‌ها جنگیدند و خون جگر خوردند تا از آن جلوگیری کنند. در‌واقع این اعتراضات بیش از اینکه دولت مستقر را هدف قرار دهد، «نظم سیاسی» را هدف گرفته است. قربانی این آشوب، نه دولت شیعی و یا ایران، بلکه کشور عراق است. مهندسانِ این آشوب، خوابِ بدی برای امنیت منطقه و عراق دیده‌اند. آمریکا در هیچ جای خاورمیانه نتوانسته امنیت بیاورد. نزدیک به دو دهه است که در افغانستان حضور دارند اما تنها کارِ آمریکا، برباد دادنِ رویاهای میلیون‌ها برادرِ افغان بوده است.
برادران معترض عراقی بهتر است بدانند که اگر هم دست سعودی، صهیونیسم و آمریکا را در این اغتشاشات نادیده بگیریم، بخش عظیمی از هموطنانشان با آنها هم‌نظر نیستند. با این کار، حکومت و یا دولت عراق عوض نمی‌شود بلکه کشور فرو می‌پاشد. در این توطئه آمریکایی، بزرگ‌ترین قربانی عراق است و ما، هم به عنوان برادران دینی عراقی‌ها از این امر نگرانیم و هم به واسطه همجواری، منافع ملّی خود را در امنیت و آسایش همسایه خود می‌بینیم. آمریکا اما منافع خود را در ناامنی منطقه می‌بیند، رژیم صهیونیستی هم در جنگ و نزاع مسلمانان به دنبال بقا و منافع نامشروع خودش است و حکومت سعودی نیز مبتلا به بلاهت راهبردی شده است. اینان فقط می‌خواهند راهپیمایی اربعین (به عنوان هدف کوتاه‌مدت) و دولت شیعی عراق (به عنوان هدف بلندمدت) ادامه نیابند؛ یعنی بازی با احساست شیعیان و دامن زدن و ایجاد حساسیت‌های مذهبی در کشوری چندمذهبی! مشخص است که نتیجه‌ای جز ناامنی و درنهایت فروپاشی نخواهد داشت.
ایران چهار دهه است که بدون آمریکا و با تکیه بر درون و با تعریف منافع مشترک با همسایه‌های خود، امنیت خودش را تامین کرده است. تمام مشکل غرب نیز همین است که چرا بدون ما سر پا هستید؟! از این می‌ترسند که مدلی به جز چیزی که خودشان «نرمال کانتری» می‌نامند چندان موفق شود که تبدیل به الگوی رفتاری منطقه شود و با این تسلط الگوی جدید، دیگر نتوانند منطقه را بدوشند و ورشکستگی خود را با دوشیدن منطقه جبران کنند.
نظر شما
آخرین اخبار
