نسخه چاپی
ارسال به دوستان
گزارش همدلی از اعتراضات کارگران شرکت هپکو اراک
ما اصحاب رسانه، روزهای تلخی را میگذارنیم، روزهایی سرگردان در میان انبوهی از آوار اخبار تلخ و جان کاه از درد مردمانی که برای بدیهی‌ترین نیازهای خود نیز درمانده‌اند. روزهایی که، مرگ، فقر و غم معیشت به سر خط خبرها بدل شده است.
همدلی| نیما آویدنیا: ما
اصحاب رسانه، روزهای تلخی را میگذارنیم، روزهایی سرگردان در میان انبوهی از
آوار اخبار تلخ و جان کاه از درد مردمانی که برای بدیهی‌ترین نیازهای خود
نیز درمانده‌اند. روزهایی که، مرگ، فقر و غم معیشت به سر خط خبرها بدل شده
است.
در این میان، قصه پرغصه آنچه این روزها بر کارگران می‌گذرد، شاید از بقیه دردناک‌تر است.
هنوز زخم آنچه بر کارگران هفت تپه گذشت و تاوان سنگین صدای اعتراضشان التیام نیافته است که این بار ندای فغان کارگران شرکت هپکو اراک بر آسمان است. کارگرانی که در این وانفسای فقر و تنگی گذران معیشت، در جنگ هر روزه با زندگی، نه به امیدی فردای روشن، بلکه صرفاً بدنبال لقمه نانی هستند و شوربختانه به جای شنیده شدن، پاسخی بهتر از بازداشت و ضرب باطوم‌ها و گاز اشک میهمان سفره‌های خالی آنان نشد.
آنچه که برسر کارگران شرکت هپکو آمده است، روایت تازه‌ای نیست و داستان پرتکرار چوب حراجی است که بنام خصوصی سازی دامن بزرگترین شرکت‌های تولیدی کشور و هزاران نیروی کاری آن‌ها را گرفته است و سال‌هاست که یک تنه تیشه بر ریشه رشد و توسعه اقتصادی کشور زده است.
واگذاری‌هایی نمایشی که به بزرگترین سرمایه‌های اقتصادی کشور، به بهانه خصوصی سازی و در قالب رانت و امتیازهای خاص، چوب حراج زده و آن‌ها را به ثمن بخس واگذار کرده‌اند و در حالی که ارزش شرکت هپکو نزدیک به 300 میلیارد تومان برآورد می‌شده است، فقط با 10 میلیون تومان، این بزرگترین کارخانه تولید ماشین‌آلات خاورمیانه به تاراج رفته است.
داستان اعتراض کارگران هپکو اما تازگی ندارد؛ کارگران کارخانهٔ قدیمی هپکو اراک از نخستین معترضان سال‌های اخیر در رابطه با شرایط نابسامان کارخانه و وضعیت صنفی خود دست به اعتراض زدند و تعدادی از کارگران این شرکت نیز به زندان و شلاق محکوم شده بودند.
کارگران هپکو اراک، پس از واگذاری این کارخانه به بخش خصوصی، بارها به پرداخت‌نشدن به موقع دستمزد خود اعتراض کرده و خواستار بازگرداندن مالکیت آن به دولت شده بودند، اردیبهشت و خرداد ماه سال گذشته نیز در اعتراض به عدم پرداخت حقوق‌های معوقه و بلاتکلیفی وضعیت معیشتشان دست به اعتصاب زده و در آخرین مورد، دوشنبه 25 شهریور، برای ساعاتی اقدام به مسدود کردن خط آهن شمال-جنوب کردند که در پی آن نیروهای یگان ویژه با آن‌ها درگیر شده و به ضرب و شتم آنان پرداخت که بنا بر گزارش‌های رسیده، شماری زخمی و دستکم ۲۸ تن از کارگران بازداشت شده‌اند.
در نهایت آنچه که بر کارگران هپکو اراک رفته است، اولین مورد از این دست نشیدن ها نیست و آخرین آن‌ها هم نخواهد بود و آنچه که در این باره بیش از هرچیز مایه دلنگرانی است، تکرار سناریویی است که چندی پیش در اعتراضات کارگران هفت تپه شاهد بودیم و کارگرانی که فقط و فقط برای حداقل‌های معیشتی و اولین حقوق انسانی خود به صدا آمده بودند، به بهانه‌های واهی دچار محکومیت‌های سنگین شوند.
در این میان، قصه پرغصه آنچه این روزها بر کارگران می‌گذرد، شاید از بقیه دردناک‌تر است.
هنوز زخم آنچه بر کارگران هفت تپه گذشت و تاوان سنگین صدای اعتراضشان التیام نیافته است که این بار ندای فغان کارگران شرکت هپکو اراک بر آسمان است. کارگرانی که در این وانفسای فقر و تنگی گذران معیشت، در جنگ هر روزه با زندگی، نه به امیدی فردای روشن، بلکه صرفاً بدنبال لقمه نانی هستند و شوربختانه به جای شنیده شدن، پاسخی بهتر از بازداشت و ضرب باطوم‌ها و گاز اشک میهمان سفره‌های خالی آنان نشد.
آنچه که برسر کارگران شرکت هپکو آمده است، روایت تازه‌ای نیست و داستان پرتکرار چوب حراجی است که بنام خصوصی سازی دامن بزرگترین شرکت‌های تولیدی کشور و هزاران نیروی کاری آن‌ها را گرفته است و سال‌هاست که یک تنه تیشه بر ریشه رشد و توسعه اقتصادی کشور زده است.
واگذاری‌هایی نمایشی که به بزرگترین سرمایه‌های اقتصادی کشور، به بهانه خصوصی سازی و در قالب رانت و امتیازهای خاص، چوب حراج زده و آن‌ها را به ثمن بخس واگذار کرده‌اند و در حالی که ارزش شرکت هپکو نزدیک به 300 میلیارد تومان برآورد می‌شده است، فقط با 10 میلیون تومان، این بزرگترین کارخانه تولید ماشین‌آلات خاورمیانه به تاراج رفته است.
داستان اعتراض کارگران هپکو اما تازگی ندارد؛ کارگران کارخانهٔ قدیمی هپکو اراک از نخستین معترضان سال‌های اخیر در رابطه با شرایط نابسامان کارخانه و وضعیت صنفی خود دست به اعتراض زدند و تعدادی از کارگران این شرکت نیز به زندان و شلاق محکوم شده بودند.
کارگران هپکو اراک، پس از واگذاری این کارخانه به بخش خصوصی، بارها به پرداخت‌نشدن به موقع دستمزد خود اعتراض کرده و خواستار بازگرداندن مالکیت آن به دولت شده بودند، اردیبهشت و خرداد ماه سال گذشته نیز در اعتراض به عدم پرداخت حقوق‌های معوقه و بلاتکلیفی وضعیت معیشتشان دست به اعتصاب زده و در آخرین مورد، دوشنبه 25 شهریور، برای ساعاتی اقدام به مسدود کردن خط آهن شمال-جنوب کردند که در پی آن نیروهای یگان ویژه با آن‌ها درگیر شده و به ضرب و شتم آنان پرداخت که بنا بر گزارش‌های رسیده، شماری زخمی و دستکم ۲۸ تن از کارگران بازداشت شده‌اند.
در نهایت آنچه که بر کارگران هپکو اراک رفته است، اولین مورد از این دست نشیدن ها نیست و آخرین آن‌ها هم نخواهد بود و آنچه که در این باره بیش از هرچیز مایه دلنگرانی است، تکرار سناریویی است که چندی پیش در اعتراضات کارگران هفت تپه شاهد بودیم و کارگرانی که فقط و فقط برای حداقل‌های معیشتی و اولین حقوق انسانی خود به صدا آمده بودند، به بهانه‌های واهی دچار محکومیت‌های سنگین شوند.
نظر شما
آخرین اخبار
