نسخه چاپی
ارسال به دوستان
ليگ برتر امسال واليبال زنان ايران كه روز جمعه به پايان رسيد يك سورپرايز ويژه داشت و آن‌هم تيم‌داري سردار آزمون بود. ستاره فوتبال ايران با تيم سريك گنبد كه سال گذشته توانسته بود از ليگ دسته يك بالا بيايد در رقابت‌هاي ليگ برتر امسال شركت كرد.
ليگ برتر امسال واليبال زنان ايران كه روز جمعه به پايان رسيد يك سورپرايز ويژه داشت و آن‌هم تيم‌داري سردار آزمون بود. ستاره فوتبال ايران با تيم سريك گنبد كه سال گذشته توانسته بود از ليگ دسته يك بالا بيايد در رقابت‌هاي ليگ برتر امسال شركت كرد. اسم سردار باعث شد امسال رسانه‌ها توجه ويژه‌‌تري به اين رقابت‌ها داشته باشند. سريك با مديريت خانواده آزمون در نخستين دوره حضور خود در ليگ برتر تا فينال مسابقات بالا آمد اما درنهايت به پيكان باتجربه باخت. باختي كه البته حاشيه هم كم نداشت و خليل آزمون، پدر سردار در مصاحبه‌اي توفاني گفت عده‌اي نمي‌خواستند سريك قهرمان شود! جدا از اين حواشي خود رقابت‌ها جذابيت فوق‌العاده‌اي داشت كه نويدبخش روزهاي خوبي براي واليبال زنان خواهد بود. ستاره‌هاي زيادي در اين مسابقات درخشيدند كه يكي از آنها آيتك سلامت ستاره تيم سريك بود. بازيكني كه توانست عنوان ارزشمندترين بازيكن يا همان MVP فصل را از آن خود كند. با اين ملي‌پوش واليبال كشورمان در مورد فصل جاري، فينال، تيم‌داري خانواده آزمون و البته حاشيه‌هاي جدايي عجيب سرمربي ايتاليايي تيم ملي به گفت‌وگو نشستيم.
از بازي فينال شروع كنيم. بازي چطور بود؟
ما سه روز قبل از بازي فينال در بازي پلي‌آف مرحله نيمه نهايي سومين بازي را با سايپا انجام داديم. با خستگي كه داشتيم راهي فينال شديم...
بازي بسيار فشرده‌اي با سايپا داشتيد.
دقيقا همين‌طور است، چون بازي‌هاي ما با سه روز فاصله برگزار شد و همه آنها هم 5 سته بود، جز بازي آخر كه سه بر يك برديم. ما با خستگي راهي فينال شديم. ما به پيكان درخواست داده بوديم اگر امكانش هست دوشنبه بازي برگزار شود ولي موافقت نكردند. حالا به هر دليلي كه شده. شايد فكر كردند ما داريم از آنها سوءاستفاده مي‌كنيم. ولي خب واقعا اين شكلي نبود. ما سه بازيكن آسيب‌ديده داشتيم. دو نفرشان نياز به جراحي دارند و اصلا نتوانستند بازي كنند. من خودم با آسيب‌ديدگي بازي كردم. كتفم نياز به جراحي دارد ولي بازي كردم. از اولين بازي پلي‌آف من آسيب ديده بودم ولي بازي كردم و رسيديم به فينال. ولي خب نياز به استراحت داشتيم. با توجه به آن فشردگي برنامه آسيب‌هاي ما خيلي بيشتر شده بود و مي‌ترسيديم. من خودم از خستگي نمي‌توانستم در زمين تكان بخورم. به هر حال بازي كرديم و پيكان هم خوب ظاهر شد. بالاخره ده روز استراحت داشتند و تيم پرمهره‌اي بود. ما هم اگر مهره‌هاي خودمان را داشتيم، مي‌توانستيم بازي بهتري انجام دهيم و حتي قهرمان شويم. به حريف تبريك مي‌گويم. ما نايب قهرمان شديم و به كمك بچه‌ها توانستم ارزشمندترين بازيكن شوم.
اين اولين دوره حضور سريك در ليگ برتر بود و در همين اولين دوره تا فينال بالا آمديد. اين عملكرد قابل توجهي بود، ولي به نظر مي‌رسد تجربه پيكان به شما چربيد. اين‌‌طور نيست؟
بله. ما دو تا از بازيكنان فيكس‌مان را نداشتيم. با بازيكناني بازي كرديم كه روي نيمكت بودند و بله آنها تجربه بيشتري از ما داشتند.
از اول فصل كه وارد شديد انتظار داشتيد تا فينال برويد؟
بله. سريك واقعا اسپانسر خوبي براي ما بود. خانواده آزمون اصلا براي ما كم نگذاشتند. تيم خوبي بسته بوديم. مهره‌هاي خوبي داشتيم. داشتيم به قهرماني فكر مي‌كرديم ولي حالا بدشانسي مي‌شود گفت يا هر چيز ديگر ما دو تا از بازيكنان اصلي‌مان را از دست داديم.
در بازي فينال و در ست سوم تا امتياز 30- 28 رفتيد و ممكن بود بازي را برگردانيد.
بله. امكانش وجود داشت. خستگي جسماني تمركز را از ما گرفته بود و آن كارهايي كه مي‌توانستيم انجام دهيم را نتوانستيم به انجام برسانيم. مي‌شد همه‌چيز بهتر باشد.
در مجموع ليگ امسال را چطور ارزيابي مي‌كنيد؟ پيشرفتي نسبت به سال گذشته داشت؟ از نظر امكانات و سازماندهي و...
به نظرم ليگ پارسال هم خوب بود. امسال هم با نظم خوبي برگزار شد و تيم‌ها واقعا جنگيدند براي كسب عنوان. اين سوم مشتركي كه گذاشتند هم برايم جالب بود و براي نخستين‌بار بود كه اتفاق مي‌افتاد. تيم‌ها جنگيدند براي كسب مقام. ولي خب انتظار مي‌رود اسپانسرهاي بيشتري در ليگ داشته باشيم. تعداد اسپانسرها خيلي كم است. هميشه تعداد مشخصي در ليگ هستند و همه احتمال مي‌دهند اين تعداد تيم هم بروند روي سكو. بقيه تيم‌ها براي ديده شدن بازيكنان تيم مي‌دهند. اصلا قرارداد مالي ندارند و اسپانسر قوي ندارند، ولي هر طور هست حضور پيدا مي‌كنند در ليگ فقط به خاطر ديده شدن. اميدوارم اسپانسرهاي بيشتري وارد شوند تا ليگ بهتري داشته باشيم.
شروع واليبال شما از كجا بود؟
من از 14 سالگي واليبال را شروع كردم. در 15 سالگي به تيم ملي نوجوانان و جوانان رسيدم. من نوجوان كه بودم در رده سني جوانان شركت كردم. بعدش هم كه كاپيتان تيم ملي نوجوانان شدم. در رده‌هاي سني تا اميد همه اعزام‌ها حضور داشتم. كم‌كم آمديم بالا و ديده شديم. همه با هم رشد كرديم. نفراتي مثل خانم آشفته يا عنايت همه هم دوره هستيم. بعد به تيم بزرگسالان رسيدم و سال گذشته اعزام شديم به مسابقات كشورهاي اسلامي و توانستيم مقام نايب قهرماني را به دست آوريم.
چطور به ليگ امسال رسيديد؟
بعد از آن بازي‌ها (كشورهاي اسلامي) با استراحت مختصري كه داشتيم وارد ليگ شديم و تمرينات پرقدرتي را شروع كرديم. خيلي تمرين كرديم و خيلي تلاش كرديم و البته آسيب هم ديديم. در نخستين بازي پلي‌آف و بعد از دست دادن خانم پورصالح كه زانويش پارگي رباط داد، كتف چپ من هم در رفت و نتوانستم بازي را ادامه بدهم. بچه‌ها خيلي تلاش كردند و با اينكه يك ست جلو بوديم و مي‌توانستيم سايپا را شكست دهيم بازي نخست را باختيم. درنهايت اين وضعيت موجب شد همه چيز به بازي سوم كشيده شود. ما از بازي دوم با سايپا ما همه‌اش فينال بازي كرديم. ما بازي اول را باخته بوديم و اگر بازي دوم را هم مي‌باختيم به فينال نمي‌رسيديم. بازي سوم هم همين‌طور. يعني ما سه تا فينال پشت سر هم داشتيم كه همه هم پرفشار بود. مهره‌هاي‌مان را هم نداشتيم و سايپا هم با تمام قدرت جلوي ما ظاهر شد. در مقدماتي ما سه -صفر برده بوديم سايپا را ولي در پلي‌آف يك روي ديگر از خودش نشان داد. به دليل همين فشار من مجبور شدم بازي كنم. البته خودم هم مي‌خواستم بازي كنم. من سال گذشته بهترين پشت خط زن شده بودم و امسال از اول ليگ هم هدفم بود كه بتوانم MVP بشوم. اين هدفم بود. آسيب ديدم ولي مي‌خواستم بازي كنم ولي نه فقط براي خودم. تيم هميشه براي من در اولويت بود. براي تيم بازي كردم و تمام تلاشم را كردم به همراه بچه‌هاي ديگر تا تيم را به فينال برسانيم. خدا را شكر خوب بازي كرديم و درنهايت ارزشمندترين بازيكن شديم.
برخي فكر مي‌كنند به خاطر حضور خانواده آزمون در واليبال شما از لحاظ مالي وضعيت خيلي خوبي داشتيد. در مجموع حضور در ليگ برتر زنان واليبال از لحاظ مالي شرايطي دارد كه ايده‌آل باشد؟
اصلا نه! اين شكلي نيست. تازه امسال بهتر شده بود. خيلي بهتر شده بود نسبت به سال گذشته و قراردادها دو، سه برابر شده بود. ولي اصلا قابل مقايسه با قراردادهاي آقايان حتي در واليبال هم نيست. با فوتبال كه اصلا هيچ رشته‌اي را نمي‌شود مقايسه كرد. با يك قرارداد ليگ آقايان مي‌شود يك تيم زنان را بست. يعني اين‌قدر ضعيف است قراردادهاي مالي ما. ولي ما علاوه بر قراردادهايي كه بسته بوديم هر بازي پاداش هم مي‌گرفتيم. حمايت مالي خوبي داشتيم خدا را شكر.
كار كردن با خانواده آزمون چطور بود؟ بالاخره به خاطر حضور سردار امسال توجهات روي شما بيشتر بود.
خانواده آزمون واقعا يك خانواده تمام عيار هستند كه ما را هم جزيي از خانواده مي‌دانستند. آقاي خليل آزمون، طاهر آزمون، مادر آقا سردار با ما جوري برخورد مي‌كردند كه انگار ما واقعا دختر خودشان بوديم. يعني هيچ كم نگذاشتند. چه مالي چه از لحاظ حمايتي. به مادر سردار مي‌گوييم مريم خاله و ايشان در تمام مراحل بازي‌ها حضور داشتند و كنار ما بودند. حمايت كردند و با ما اشك ريختند و خنديدند. آقا خليل و آقا طاهر همه جوره كنار ما بودند و حمايت كردند. هر كسي كه از تيم ما آسيب ديد پيگيرش بودند. نه فقط براي اينكه به بازي برسد. نه! هر كسي آسيب ديد مورد رسيدگي حتي بعد از بهبودي قرار گرفت. من كم جايي ديدم چنين اتفاقي بيفتد. خيلي مهربان و دلسوز هستند.
خود سردار هم خيلي پيگير بود.
خيلي خيلي. با اينكه ايشان از ما دور بودند هميشه پيگيري مي‌كردند و به ما انرژي و انگيزه مي‌دادند.
شما تازه 22 سال سن داريد. احتمال دارد لژيونر شويد؟
احتمال كه دارد چون دو، سه سال است من از ليگ‌هاي خارجي پيشنهاد دارم، ولي به هر قيمتي دوست ندارم عنوان لژيونر را بگيرم. دوست دارم موقعيتي باشد كه واقعا بي‌ارزد. بي‌ارزد كه بخواهم از خانه و خانواده دور باشم. مي‌خواهم پيشرفت كنم. سطح ليگ‌شان هم خيلي برايم مهم است. حالا در نظرم هست كه لژيونر شوم و در تلاشم تا سطح واليبالم را ارتقا بدهم.
يعني پيشنهاد داريد ولي فعلا...
بله دارم. سال گذشته دو تا از تيم‌هاي تركيه و دو تيم قزاقستان پيشنهاد دادند ولي جوري نبود كه بخواهم بروم. شرايطش خوب نبود. البته يكي از پيشنهادها شرايط خوبي داشت ولي موقعي به دستم رسيد كه من با سريك قرارداد بسته بودم و چون تعهد داشتم و آدمي هستم كه اگر قولي بدهم انجام مي‌دهم قبول نكردم.
دور بودن از خانواده كه مطرح كرديد نكته جالبي دارد. شما از منطقه شمال غرب كشور هستيد ولي در شمال شرق ايران بازي مي‌كنيد كه البته هر دو منطقه واليبال‌خيز هستند. چطور سر از گنبد درآورديد؟
متاسفانه بله. شمال غرب يعني تبريز و اروميه مهد واليبال ايران هستند ولي متاسفانه نمي‌دانم چه جوري است كه با اين همه اسپانسر خوبي كه مي‌توانيم داشته باشيم هيچ كدام پا پيش نمي‌گذارند. يعني تراكتورسازي و ماشين‌سازي هستند به اضافه چند تا ارگان ديگر كه مي‌توانند كمك كنند ولي نمي‌دانم به چه دليل جلو نمي‌آيند و ما مجبوريم هر سال برويم جاي ديگر. براي يك بازيكن چه چيزي بهتر از اينكه در شهر خودش پيشرفت كند و پيش خانواده خودش باشد. ولي در منطقه من فقط شهرداري تبريز بود كه آن هم قرارداد مالي خوبي نمي‌بست با ما؛ اگر تيم‌داري مي‌كرد. چندين سال است دور از خانواده بازي مي‌كنم ولي واقعا گنبد عاشق واليبال هستند. خيلي دوست دارند. از كوچك‌ترين فرد خانواده تا مسن‌ترين فرد مي‌آمدند در سالن تشويق مي‌كردند. از ته دل هم بود. يعني تماشا نمي‌كردند و تشويق مي‌كردند. به ما انگيزه و انرژي مي‌دادند. بسيار مردم واليبال دوستي هستند و مهربان و خونگرم. جا دارد همين‌جا از آنها تشكر كنم.
در مورد تيم ملي هم صحبت كنيم. خيلي ناگهاني فدراسيون با سرمربي تيم ملي خانم كمپدلي قطع همكاري كرد. كلا كار كردن با ايشان چطور بود؟
بله ايشان خيلي تكنيك‌هاي مدرن دنيا را وارد تيم كردند. يعني تيم ما خوب بود ولي نياز به تكامل داشت. اينها آمدند و يك‌سري اصلاح تكنيكي آوردند. البته اين درست است كه در بزرگسالان خيلي كم پيش مي‌آيد اصلاح تكنيكي. اينكه بازيكن بپذيرد و... ولي خب ايشان توانستند خيلي زياد به بازيكنان جوان و نوجوان كمك كنند كه واليبال ما از ريشه سالم رشد كند. بدون ايراد تكنيكي و اخلاقي. مي‌توانستند بيشتر هم كمك كنند ولي نمي‌دانم قرارداد ايشان به چه شكل بود كه فسخ شد ولي خب ايشان كمك كردند به ما.
خانم شعبانيان از مربيان باسابقه واليبال زنان ايران در مصاحبه‌اي گفتند مدالي كه در بازي‌هاي كشورهاي اسلامي گرفتيم با هر مربي ديگري به دست مي‌آمد. شما كه ستاره آن تيم بوديد حرف ايشان را تاييد مي‌كنيد؟
سطح بازي‌هاي كشورهاي اسلامي خيلي بالا نبود. اين درست است ولي نمي‌توانم بگويم حتما با هر مربي ديگري اين اتفاق مي‌افتاد. چون كه هر چيزي بايد پيش بيايد تا ببينيم چه اتفاقي مي‌افتد. از يك جهت ممكن است حرف ايشان درست باشد يعني كارهايي كرده باشند كه ما نمي‌دانيم. اينكه ممكن بود با مربي ديگري چنين نتيجه‌اي بگيريم هم احتمال داشت.
در كاپ آسيا با خانم كمپدلي شروع خوبي داشتيد و كره را برديد ولي بعد به چين و ژاپن باختيد. از آن مسابقات هم براي ما بگوييد.
سطح آن مسابقات خيلي بالا بود. كره تيم خوبي بود ولي رده سني پاييني داشتند. ما با چين و ژاپن هم خوب بازي كرديم كه ژاپن اول شد. ما توانستيم از آنها ست بگيريم. يعني به آن خودباوري رسيده بوديم. ولي يك جاهايي ديگر تجربه است كه بازي را مي‌برد. يعني ما همه تلاش‌مان را مي‌كرديم ولي دوباره يك كارهايي مي‌كردند كه دست و پاي ما بسته مي‌شد.
چقدر فاصله داريم از سطح اول واليبال آسيا؟ چه مقدار زمان لازم هست به آنها برسيم؟
هر سال داريم نزديك‌تر مي‌شويم. حتي شده به اندازه يك قدم هم كه شده. ولي نمي‌دانم چقدر زمان لازم است. اميدوارم روزي برسد كه كنار آنها بايستيم و حتي از آنها هم بالاتر برويم. چون ما هم در قاره‌اي هستيم كه همه تيم‌هاي قدرتمند دنيا در آن حضور دارند. تيم‌هاي چين و ژاپن و كره هميشه پاي ثابت‌هاي سكو در مسابقات جهاني هستند.
نظر شما
آخرین اخبار
