ایران در شرایطی است که مشکلات عدیدهای دارد و بههمین دلیل اختلافات داخلی اوج گرفتهاست. واقعا چطور میشود برخی در این برهه دشوار اصرار به ندانمکاری دارند و نمیدانند رفتارهای غلط و رادیکالشان مردم و کشور را با چه تهدیدهایی مواجه میکند! در واقع وقتی مردم حس کنند، گروهی خود را خودی و آنها را غیرخودی میبینند.
ایران در شرایطی است که مشکلات عدیدهای دارد و بههمین دلیل اختلافات
داخلی اوج گرفتهاست. واقعا چطور میشود برخی در این برهه دشوار اصرار به
ندانمکاری دارند و نمیدانند رفتارهای غلط و رادیکالشان مردم و کشور را
با چه تهدیدهایی مواجه میکند! در واقع وقتی مردم حس کنند، گروهی خود را
خودی و آنها را غیرخودی میبینند. وقتی عدهای قلیل از همه امکانات شغلی
برخوردارند و اکثریت جامعه شغل مناسب را رویایی محال میبینند، وقتی همه
تریبونها در اختیار گروهی خاص قرار میگیرد، وقتی صدا و سیما که عنوان
«ملی» را یدک میکشد، آشکارا فقط از یکسلیقه حمایت میکند و . . .
میتوانیم از بروز انشقاق در جامعه جلوگیری کنیم؟ پاسخ حتما «نه» است.
تصمیمگیران باید صدای مردم را بشنوند و نظراتشان را بررسی کنند تا جایی
که باید تغییرها را در دستور کار قرار بدهند. اینکه روی بعضی از مسایل
پافشاری کنیم. یعنی اینکه نظرمان را «اصلح» بدانیم و بههیچوجه حاضر
نشویم، نظر غیر را بربتابیم، نتیجهاش این خواهد شد که مردم اعتمادشان به
سیستم را از دست میدهند و حس بیاعتمادی رونق پیدا میکند. اگر مردم را
صاحبان اصلی کشور بدانیم، اگر بدانیم که قانون هر چه که باشد قابلتغییر
است، اگر تندروی را کنار بگذایم، اگر کشور و نظام را فقط متعلق به خودمان
ندانیم و ... میتوانیم در آرامش و بدون هیچ ذهنیتی خواستههای مردم را
بررسی کنیم و با علتیابی تا حد لازم با جامعه به همصدایی برسیم. با این
توضیح که همصدایی میتوان چارهساز مشکلات باشد. متاسفانه گروه افراطی
اصرار به ندانمکاری و نگاهِ تمامیتخواهانه دارد. تا زمانیکه ندانمکارها
ندانند ندانمکاریهایشان برای نظام، کشور و مردم چه دردسرهایی دارد،
نمیتوانیم به اصلاح امیدی داشته باشیم.