نسخه چاپی
ارسال به دوستان
در مسیر جاده تهران تبریز که با خودرو می‌روی همین که به زنجان می‌رسی و اتوبان به سمت تبریز را انتخاب می‌کنی به مرور در می یابی که استاندارد جاده از تهران به زنجان به ناگاه تغییر یافته است، ابتدا تصور این است که قسمت کوتاهی از جاده اینگونه است، مگر می‌شود
در مسیر جاده تهران تبریز
که با خودرو می‌روی همین که به زنجان می‌رسی و اتوبان به سمت تبریز را
انتخاب می‌کنی به مرور در می یابی که استاندارد جاده از تهران به زنجان به
ناگاه تغییر یافته است، ابتدا تصور این است که قسمت کوتاهی از جاده اینگونه
است، مگر می‌شود جاده ترانزیتی مهمی اینچنین دچار مشکل باشد، دست اندازهای
پیاپی، حفره هایی بعضا عمیق که حداقل دو بار شاهد پاره شدن لاستیک
کشنده‌های ترک بودیم، فراز و نشیب‌های جادی که بیشتر شبیه کارتونها بالا و
پایین می‌آمد و در شب اگر این جاده را طی کرده باشید عدم نور کافی.
در مسیر که رانندگی می‌کردم با خود فکر می‌کردم درخصوص مگاپروژه‌هایی که در سرمقاله‌هایم بدان‌ها اشاره کرده‌ام، امیدوار که روزی ایران عزیز ما نیز بتواند در وسعت جهانی پروژه‌های بزرگ را یکی پس از دیگری طراحی کند و بسازد، اما وقتی اوضاع نابسامان جاده ای ترانزیتی را دیدم با خود گفتم که این جاده که ترانزیتی است تکلیفش چنین است ، دیگر وضعیت جاده های فرعی و ... را که می‌توان حدس زد.
استاندارهایمان در حال نزول است، این کاهش کیفیت در تمامی عرصه‌ها به چشم می‌خورد، از جاده بگیرید تا کیفیت شهرسازی، خودروسازی، پروژه‌های عمرانی و ...
یکی از دلایل نزول استانداردها قطع شدن ارتباطات بین المللی است، شاید در نگاه اول اینگونه به نظر نیاید اما حضور شرکتهای معتبر بین‌المللی در حوزه‌های نفتی، گاز، پتروشیمی، جاده‌سازی، سدسازی، شهرسازی و به کل پروژه‌های عمرانی، تولید خودرو و محصولات صنعتی همه و همه در بالا بردن استانداردهای بین المللی صنایع ما نقش دارند.
آموزش روش‌های نوین به صورت حضوری در کنار حضور کارشناسان ایرانی در کشورهای صاحب سبک مهندسی به ایران همواره کمک کرده است تا بتواند خود را با دانش روز هماهنگ کند، این امر در برهه هایی از تاریخ ایران همواره وجود داشته است و رشد تولید ناخالص داخلی را هم به دنبال داشته است.
این واقعیت که شاهد کاهش استانداردهای مختلف در کشور در بسیاری از حوزه‌‌ها هستیم به نظر بر کسی پوشیده نیست و سوال اصلی این است که چرا اینقدر بدان بی اهمیت شده‌ایم.
آیا زمان آن نرسیده است که به جای تاکید بر رشد کمی و شتابزده به دنبال توسعه باشیم؟ توسعه ای پایدار و به دور از آگراندیسمان.
کیفیت حلقه مفقوده‌ای است که پروژه‌های عمرانی و کلیت اقتصاد ایران به شدت بدان نیازمند است و این کیفیت بدون ارتباطات بین‌المللی مداوم، هدفمند و یادگیری از جهان امکانپذیر نیست.
در همین راستا به نظرم حفظ و حراست و نگهداری از داشته هایمان در کنار پروژه‌های آتی که مبتنی بر توسعه پایدار طراحی و اجرا شوند از اولویتها خواهد بود.
اما سوال پیش می‌آید که با کدام پول؟ با تحریم میتوانیم؟
جواب حتما خیر است ما در حال مستهلک شدن هستین مستهلک شدنی هر روزه.
ما در سراب توسعه هستیم، شاخص‌های اقتصاد کلان متاسفانه این رویکرد را تایید می‌کند.+
در مسیر که رانندگی می‌کردم با خود فکر می‌کردم درخصوص مگاپروژه‌هایی که در سرمقاله‌هایم بدان‌ها اشاره کرده‌ام، امیدوار که روزی ایران عزیز ما نیز بتواند در وسعت جهانی پروژه‌های بزرگ را یکی پس از دیگری طراحی کند و بسازد، اما وقتی اوضاع نابسامان جاده ای ترانزیتی را دیدم با خود گفتم که این جاده که ترانزیتی است تکلیفش چنین است ، دیگر وضعیت جاده های فرعی و ... را که می‌توان حدس زد.
استاندارهایمان در حال نزول است، این کاهش کیفیت در تمامی عرصه‌ها به چشم می‌خورد، از جاده بگیرید تا کیفیت شهرسازی، خودروسازی، پروژه‌های عمرانی و ...
یکی از دلایل نزول استانداردها قطع شدن ارتباطات بین المللی است، شاید در نگاه اول اینگونه به نظر نیاید اما حضور شرکتهای معتبر بین‌المللی در حوزه‌های نفتی، گاز، پتروشیمی، جاده‌سازی، سدسازی، شهرسازی و به کل پروژه‌های عمرانی، تولید خودرو و محصولات صنعتی همه و همه در بالا بردن استانداردهای بین المللی صنایع ما نقش دارند.
آموزش روش‌های نوین به صورت حضوری در کنار حضور کارشناسان ایرانی در کشورهای صاحب سبک مهندسی به ایران همواره کمک کرده است تا بتواند خود را با دانش روز هماهنگ کند، این امر در برهه هایی از تاریخ ایران همواره وجود داشته است و رشد تولید ناخالص داخلی را هم به دنبال داشته است.
این واقعیت که شاهد کاهش استانداردهای مختلف در کشور در بسیاری از حوزه‌‌ها هستیم به نظر بر کسی پوشیده نیست و سوال اصلی این است که چرا اینقدر بدان بی اهمیت شده‌ایم.
آیا زمان آن نرسیده است که به جای تاکید بر رشد کمی و شتابزده به دنبال توسعه باشیم؟ توسعه ای پایدار و به دور از آگراندیسمان.
کیفیت حلقه مفقوده‌ای است که پروژه‌های عمرانی و کلیت اقتصاد ایران به شدت بدان نیازمند است و این کیفیت بدون ارتباطات بین‌المللی مداوم، هدفمند و یادگیری از جهان امکانپذیر نیست.
در همین راستا به نظرم حفظ و حراست و نگهداری از داشته هایمان در کنار پروژه‌های آتی که مبتنی بر توسعه پایدار طراحی و اجرا شوند از اولویتها خواهد بود.
اما سوال پیش می‌آید که با کدام پول؟ با تحریم میتوانیم؟
جواب حتما خیر است ما در حال مستهلک شدن هستین مستهلک شدنی هر روزه.
ما در سراب توسعه هستیم، شاخص‌های اقتصاد کلان متاسفانه این رویکرد را تایید می‌کند.+
نظر شما
آخرین اخبار
پربیننده ترین